පිහිය

මගේ මේ කතාව කියවගෙන යද්දී ඔයාලට මම ගැන මොනවා හිතෙයිද දන්නේ නැහැ. මුනම් වැද්දෙක්ම තමයි කියල නොහිතුනොත් තමයි පුදුමේ. මොකද අපේ ගෙදර අයටනම් ඒ කාලේ එහෙම හිතිලා තිබුන විතරක් නෙමෙයි පස්සේ පස්සේ මට ඒක මුනටම කිව්වත් එක්ක.

මගේ අතට පිහියක් හුරු උනේ අවුරුදු 3 ක් වෙන්නත් කලින්. ඒ කාලේ මගේ අතින් ඒක අහක් කරන්න කාටවත් බැහැ. එච්චරට ඒ පිහියට මම කැමතියි. අපේ මිදුලේ කොනක වැවිල තිබුන රබර් ගහට පිහියෙන් කොටන එක මගේ දවසේ ලොකු රාජකාරියක් වුනා.

ඒ වගේම මේකෙන් පොලව හාරන්නත් පුළුවන්. එහෙම හාරද්දී හම්බ වෙන ගැඩවිලි පනුවෝ එහෙම මම හුරතල් කරනවත් එක්ක. පණුවෙක් අතින් අල්ලනවා කියන්නේ මටනම් අදටත් හිරිකිතයක් දැනෙන දෙයක් නෙමෙයි ඕන්.

දවසක මෙන්න මේ වගේ නරක වැඩක් උනා මට. මම රබර් ගහට තියලා කෝටුවක් කපන්න හැදුවා මගේ පිහියෙන්. එක පාරටම පිහිය දුවගෙන ඇවිත් මගේ ඇත හැපුවා. අත කිව්වට එයා හැපුවේ මගේ වම් අතේ දබරගිල්ල. දැන් මගේ පුංචි ඇඟිල්ල හෝ ගාල අඩනවා.

ඔන්න ඉතින් මම රිදිච්ච නිසයි කේන්තිය නිසයි ලතෝනි තියන්න පටන් ගත්තා. ඒ මදිවට මම ආදරෙන් ළඟ තියා ගත්තු පිහියත් එහා වත්තට විසික්ක කරලා දැම්මා. ඒ ඉඩමේ තිබුනේ පරණ වෙච්ච ලොකු රබර් ගස් ටිකක්. එකේ පොඩ්ඩක් කැලාව වැවිලා තිබුන. අන්න ඒකට තමයි මම පිහිය විසික්ක කලේ. වම් අතේ දබරැඟිල්ල හොඳටම කැපිලා, කැපිච්ච කෑල්ල වෙන් වෙන්න ඔන්න මෙන්න ගානට එල්ලී එල්ලී තියෙනවා.

ඉතින් හැමදාම වගේ මේ වෙලාවට තාත්තත් ගෙදර නැනේ. එහා ගෙදර ඉන්න අයිය කෙනෙකුටද කොහෙද කතා කරලා පුස් බයිසි එකක නග්ගලා මාව බෙයි දාන්න එක්කගෙන ගියා. ඒක අපේ ගමේ තිබුන පුංචි ඩිස්පෙන්සරියක්. ඒ දොස්තර මහත්තය ඔය වගේ මැහුම් ගෙතුම් වැඩ වලට දක්ෂයෙක්. එයා මගේ ඇඟිල්ලට පුංචියි කියල බලන්නේ නැතුව මැහුම් 4 ක්ම දැම්මා. ඒත් මම නෙමෙයි කට හෙල්ලුවේ. සද්ද නොකර හිටිය. බයකට එහෙම නෙමෙයි වෙන්න ඕනේ මම එහෙම හිටියේ.

ඔප්පොම වැඩ ඉවර උනාට පස්සේ දොස්තර මහත්තය මට "හොඳ බබෙක්නේ" කියලත් කිව්වා ඔලුව අත ගාල.

ඔය වැඩ ටික ඉවර වෙලා අපහු ගෙදර ආවට පස්සේ මට ආපහු මගේ යාළුවව මතක් උනා. ඉතින් මම එයා ගැන ගෙදර අයගෙන් ඇහුවා. එයාල කිව්වා එයාලට මගේ යාළුවව හොයා ගන්න බැරි උනා කියලා. ඉතින් මමත් ඕක හොයල බලන්න එපාය. බැරි පුළුවන් ගායේ මමත් ඒ කැලාව පැත්තට ගිහින් මගේ යාළුවව හෙව්වා. ඒත් එයා හිටියේ නැහැ එතන. ඒ වගේම තමයි මටත් මතක නැහැනේ හදිස්සියට එයාව කොහාටද දැම්මේ කියලා. ඔන්න මම එයාව විසිකලේනම් නැහැ. හිමීට කැලේ පැත්තට දාල ගියා විතරයිනේ.

කොහොම උනත් මට එයාව ආපහු හම්බ උනේ නැහැ. ගෙදර අයත් මට උදව්නම් උනා තමයි ඒක හොයන්න. ඒත් මට දැන් හිතෙනවා මාව පොඩි කුමන්ත්‍රණයකට අහු උනාදෝ කියලා.

අපේ ගෙදර උදවිය මාව මගේ යාලුවගෙන් වෙන් කරවන්න හිතාගෙන යාලුවට මොනා හරි කළා වෙන්න ඕනේ. මොකද ඒ කැලේ ගොඩක්ම ලොකු කැලයක් නෙමෙයිනේ. ඒක ඒ දවස් වලත් මගේ දනිස්ස ගාවට වගේ තමයි වැවිල තිබුනේ.

දැන්කාලේ ළමයින්ට එයාලගේ දෙමව්පියෝ නිදහසේ නටන්න ඉඩ දුන්නේ නැති උනාට මටනම් එහෙම තහංචියක් තිබුනේ නැහැ. මේ වගේ පොඩි පොඩි අකරතැබ්බ සිද්ධ උනාට එහෙම ඉඩ දීපු එකනම් ලොකු දෙයක්. නැත්නම් මට වයසට ගිහින් මතක් කරන්නවත් දෙයක් නැති වෙනවනේ.

පස්සේ දවසක මේ වගේම බයිසිකලේක රෝදයක් පැනල මගේ කකුල හපා කෑවා. ඒ වෙලාවෙත් මාව එක්කගෙන ගියේ මේ දොස්තර මහත්තයා ගාවටම තමයි. එතකොට මම පොඩි ළමයෙක් නෙවෙයි. වයස අවුරුදු 8 ක විතර ලොකු ළමයෙක්. අන්න ඒ වෙලාවේ දොස්තර මහත්තය කකුලට ආපහු කටුවකින් ඇන ඇන මැහුම් 7 ක් දාද්දීනම් මට කට පියාගෙන ඉන්නම බැරි උනා. මගේ කටින් නරක වචනෙකුත් පිට උනා.

මම හිතන්නේ කුනුහබ්බයක්ද කොහෙද ඒක.

ඒ වචනේ මෙතන දාන එක හොඳද මන්ද, ඒත් ඉතින් ඔයාල දැන් ලොකු ළමයිනේ. ඒක නිසා මම දාන්නම්.

මම එයාට කෑ ගැහුවේ මෙන්න මෙහෙම කියලා......

"රිදෙනවා බල්ලෝ"..... කියල

ඒත් දොස්තර මහත්තය හිනා වේවි එයාගේ මැහුම් ගෙතුම් පන්තිය දිගටම කරගෙන ගියා නෙව.