Monday 30 January 2012

මළදුගල කන්දේ දෙවන නිධානයත් ගොඩ ගනියි...

මේ කියන්නේ යන්නේ තවත් නිධන් කතාවක්,
මේ සාමාන්‍ය පෙළ ප්‍රථිපල බලාපොරොත්තුව සිටි අවධියයි. අප නිවසට පැමිණි තවත් මිතුරන් දෙදෙනෙකු සමග මළදුගල කන්දට නැගීම මාගේ අභිප්‍රාය විය. මළදුගල කන්දට නගින දෙවන අවස්ථාවයි මේ. එහි ගිය අපහට ගල් ගුහාවේ එක් විවරයක් අසල ගසක දරණ ගැසී සිටි පළා පොළඟකු දැක ගන්නට ලැබුණි. පහළට බැසීමටනම් එම ගසේ එල්ලී යා යුතු විය. එනිසා එමගින් ඇතුළු නොවී සුපුරුදු ස්ථානයෙන් ඇතුලට පිවිසීම සඳහා අනෙක් පසින් යාමට අප තීරණය කලෙමු.
පළා පොළඟා විෂ සහිත සර්පයෙකු බව එදවස අපගේ මතය විය. නමුත් පසුව දැන ඉගෙන ගත් පරිදි පළාපොළඟා යනු මදවිෂ සහිත සර්පයෙකු බව දැනගන්නට ලැබුණි. එමෙන්ම ඌගේ සපා කෑමෙන් කිසිදු මරණයක් අප රටෙන් වාර්තා වී නොමැත. පසු කලෙකදී උන් අල්ලා අතට ගැනීමට පවා මා බිය නොවුනෙමි.
එදින ආපසු ගමනේදී මල්සරා නමින් හැඳින්වෙන අලංකාර සර්පයකු දැකගනිමටද වාසනාව අප හට ලැබිණි.
මා පෙර කී පරිදිම මෙහි ඇති ගල් ගුහාවේ විශේෂයනම් ගුහාවට නිකම්ම ඇතුළු වීමට නොහැකි අතර වලකට බසිනවාක් මෙන් බැස යා යුතු වීමය.


ගුහාවට බැසීම සඳහා අනෙත් පසට එනම් බැලුම්ගල අසළට ගිය අප හට අමුතු දසුනක් දැක ගැනීමට ලැබුණි. එනම් කිසිවක් පිරවූ මල්ලක් සහ ලෑලි පටි ගැටගසා සාදන ලද කුඩා බංකුවකුත්ය. දුම් වැදී කළුවී ගිය පරණ දුම් කබලක්ද ඒ අසල තනි රකිමින් සිටියේය. සිතට එකවරම ඇතිවූ චකිතය නිසා හොඳින් වටපිට සෝදිසි කර බැලු අතර කිසිවෙකු ඉන්නා බවක් නොපෙනීම මහත් සහනයක් විය. එකෙකු ඔත්තු බලන අතරේ මමත් එක් මිතුරෙකුත් ගොස් මල්ල ලිහා බැලුවෙමු. පොල් තෙල්, හඳුන් කූරු, කපුරු සහ තවත් නොයෙකුත් දෑ මල්ල තුල විය. පළමු කොටසේදී කන්දේ පිහිටීම පැහැදිලි කළා ඔබට මතක ඇතැයි සිතමි. අප ඉන්නා තැන සිට පහළ බැලු විට ඇත්තේ පුංචි ලෝකාන්තයක් බඳු වූ පාතාලයයි.


මල්ල සහ බඩුමුට්ටු ටික පාතාලය කරා ගමන් කරනා අයුරු ඊළඟ මොහොතේ දිස් වන්නට විය. මේ සිද්ධිය නිසා හිත තරමක් ගැස්සුනද වටපිට කවුරුන් හෝ දැකීමට නැති නිසාත් කිසි සද්දයක් බද්දයක් අසුනේ නැති නිසාත් චකිතය තරමක් තුනී වන්නට විය. මල්ල විසිකර දැමීමේ අරමුණ වුයේ නිධන් හොරුන්ට බාධා කිරීම වුවත් නැවතත් පැමිණ ඔවුනගේ කාරිය කරගෙන යාමට එයින් මහලොකු බාධාවක් නැති බව අප නොදැන සිටියා නොවේ. පොලීසියට දැන්වීමට සිත්වූයේ නැත්තේ මන්දැයි කීමට මතකයක් නැතත් දැන්වීමෙන් පළක් වේදෝ යන්න සැක සහිතය.
මෙම අවධිය වන විට රුපවාහිනී කුළුනේ මුවාවෙන් ගත් නිධානයද ගොඩ ගෙන නොතිබුණි. ස්ථීරවම එසේ කීමට හැක්කේ ඒ වන විටත් කුළුනේ වැඩකටයුතු සෙමින් සෙමින් සිදු වෙමින් පැවතුනු නිසාය. කුළුනේ වැඩ සඳහා සිමෙන්ට් උරයක් කන්දට ගෙනගොස් දෙනවාට සිමෙන්ට් උරයේ මිළට වඩා වැඩි මිළක් ගෙවූ බව මිනිසුන් කතා වෙනවා මට මතකය. ගමේ සිටි සවි ශක්තිය ඇති මිනිසුන් කිහිප දෙනෙක් ඒ සඳහා සහය වූ බවද දකින්නට ලැබුණි. මෙසේ කඩින් කඩ හෝ කුළුනේ ඉදිකිරීම් කටයුතු සිදුවන අතරවාරයේදී කවුරුන් හෝ මෙම ස්ථානයේ ඇති නිධානයටද බැල්ම දාගෙන සිට ඇත. ඒ එකම පිරිසක් වන්නට ඇති හැකියාව බොහෝ ඉහළය.


කුළුනේ වැඩ කටයුතු අතරමග නතර කර දැමුවේ 2000 මුල් අවධියේදීය. ඒ වනවිට කුළුන ආසන්නයේ නිධානය ගොඩ ගෙන අහවර වන්නට ඇතැයි සිතිය හැකිය. ලොකු හාමුදුරුවන් අපවත් වූ වර්ෂය මාගේ මතකයේ නැතත් එම නිධානය ගොඩ ගන්නට ඇත්තේ උන් වහන්සේ ජිවිතයේ අවසාන භාගය හෝ ජිවිතයෙන් සමුගත් මුල් අවධියේදී හෝ වන්නට ඇත.


මේ මම උසස් අධ්‍යාපනය ලබන අවධියයි. ආසන්න වශයෙන් වසර 2003 හෝ 2004 දී පමණ වන්නට ඇත. ලොකු හාමුදුරුවෝ අපවත් වී තරමක කාලයකි.
කුඩා අවධියේ මගේ සෙල්ලම් සගයෙකු වූ මට වඩා වසර තුනක් බාල ගමේ කොල්ලෙකු නිධන් හාරන්නන් පිරිසක් හා සම්බන්ධ වී කටයුතු කරමින් සිට ඇත. (ගමේ සිදුවූ සුළු සුළු හොරකම් සම්බන්ධයෙන්ද සැකය ඔහුවෙත යොමු වූ බවක් මා අසා තිබුණි) රටේ සෑම දෙසින්ම වාගේ එක් වූ පිරිසක් නිධන් මංකොල්ලය සඳහා දායක වී සිටි බව ඔහු කීවේය. රාජගිරියේ පන්සලක හිමිනමක් යැයි කියනා පුද්ගලයෙකුද මේ අතර සිට ඇත. නිධානය ගැනීමේදී කට්ටඩියෙකු වශයෙන් සිදු කරනා කටයුතු කර ඇත්තේ ඔහු විසිනි. සම්පුර්ණ පිරිස 10 දෙනෙක් පමණ වූ බව ඔහු පැවසීය. 


මෙම පිරිස ටික දිනකට පෙර මළදුගල කන්දේ උමං මගේ ඇති නිධානයක් ගැනීමට ගිය බවත් එය සාර්ථක වූ බවත් ඔහු මා හට පැවසීය. මෙයින් මාගේ කුතුහලය ඇවිස්සුනි. එනම් කුළුනේ මුවාවෙන් නිධානයක් ගත්බව කියවෙන කතාව බොරුවක්ද. ඔහුගේ පැහැදිළි කිරීමෙන් පසුව මොවුන් ගොඩගෙන ඇත්තේ ගල්ගුහාව තුළ තිබු වෙනම නිධානයක් බව දැනගන්නට ලැබුණි. කුළුණ ආසන්නයේ තිබු නිධානය පිහිටි ගලක් හාරා නිධන් කල එකක් බව කියවේ. නමුත් මොවුන් ගොඩගෙන ඇති නිධානය තිබී ඇත්තේ අපි හැමදාම වාගේ ගොස් නරඹන ගල්ගුහාව තුළය. එහි පොළව මැටි සහිත පසක් වූ අතර එතරම් මහන්සියකින් තොරව හැරීමට හැකි ස්ථානයකි. කෙසේ නමුත් හාමුදුරුවන් විසින් විශාල ගල් දම්මවා බඳින ලද බාධකය නිසා නිධානය ගොඩ ගැනීම පහසු වී නොමැත.


ඔවුනට මෙයින් ලැබී තිබුනේ ග්රෑම් 250 ක පමණ බරකින් යුතු වූ රන් පළඟානක් සහ හතරැස් සෙල් ඵලකයක ලියවුනු සෙල් ලිපියකි. එය ප්‍රමාණයෙන් අඩි එකහමාරක් පමණ දිගැති අඩි භාගයක් පමණ පළලැති අඟල් 3 ක් හෝ 4 ක් පමණ ඝනකම ගල් පුවරුවක් බව ඔහු පැවසීය.
මෙම සිද්ධියෙන් පසු ඇතිවූ සංක්‍රාන්තික සමයකදී ඔහු යම් කලක් ගමට වී කල්ගත කළේය. එහිදී මා මුණගැසුණු මොහොතක මේ කතාව මට දැනගන්නට ලැබිණි.


රන් තැටිය විකුණා මුදල් බෙදා ගත් බවත් සෙල් ලිපිය සහිත  ඵලකය රාජගිරියේ විසු හාමුදුරුවන් රැගෙන ගිය බවත් මට දැනගන්නට ලැබිණි.
ග්රෑම් 250 ක පමණ රන් තැටිය විකිණීමෙන් ඔහුට ලැබී තිබුන කොටස රුපියල් 20,000/- ක පමණ මුදලකි. එයින් එම කණ්ඩායම තුළ ඔහුගේ මට්ටම උපකල්පනය කරගත හැකිවනු ඇත.

රන් තැටියෙන් හෝ නිධන් වලින් මට වැඩක් නැත. නමුත් කුමක් හෝ වැදගත් ලියවිල්ලක් වන්නට ඇතැයි සැලකිය හැකි සෙල් ඵලකය සොයා ගැනීමට හෝ අඩුම වශයෙන් එහි ජායාරූපයක් හෝ ලබා ගැනීම මගේ අරමුණ විය. පිහිටි ගලේ කොටා ඇති සෙල්ලිපි ගැන දැන උන්නද මෙවැනි සෙල් ඵලකයක කෙටු සෙල් ලිපි දුලබ දෙයකි. මෙවැන්නක් ගැන මා මීට පෙර අසා තිබුනේද නැත. කෙසේ නමුත් මෙය වැදගත් ලියවිල්ලක් බවනම් සහතිකය. මාස කීපයක් වෙහෙසුනද මාගේ උත්සාහය සාර්ථක වුයේ නැත. කණ්ඩායමේ බිම් මට්ටමේ සාමාජිකයෙක් වූ ඔහුටද මා හට උදව් කල හැකි මට්ටම සීමාසහිත විය. කෙසේ හෝ විදියබණ්ඩාර යුගයේ තවත් වැදගත් කරුණක් එසේ කොහේ හෝ නොදන්නා තැනක සැඟව ගියේය. මේ ගැන මම තව දුරටත් සොයා බලන්නට සිතා ගත්තද කාලය සහ ඉගෙනීම  නිසා අවස්ථාවක් ලැබුනේ නැත. ඉන් පසුව පළමු රැකියාවට හිර වීමෙන් පසුව ඒ වෙනුවෙන් වෙහෙසීමට පවා සිතීමටවත් කාලයක් තිබුනේ නැත. නමුත් තවමත් මම උත්සාහය අතහැර නැත්තෙමි.

පසු කලෙක  මෙම කණ්ඩායම රජරට ප්‍රදේශයේ මහ කැලෑවක ගල් කුළක් බිඳ අඩි තුනක් පමණ දිග වටිනා රන් කඩුවක් සහ මැණික් සහිත නිධානයක් ගොඩගත් බවත් කඩුව විකිනීමට නොහැකි නිසා එහි තුඩින් කොටසක් කපා විකිණු බවද මට දැනගන්නට ලැබුණි. එය ඇසු විට මා හට දැඩි කණගාටුවක් ඇති විය. හිතට ඇති වූ කෝපය නිසා මා ඔහුට බැන වැදුනද එයින් ඇතිවන සෙතක් නැත. අප මේ වනසන්නේ අපගේ පැරණි ශ්‍රී විභූතිය නොවේද.
තවත් නිධානයක් සම්බන්ධ අපුරු කතාවක් ඔහු මා හා පැවසීය. එය තිබී ඇත්තේ රජරට පෙදෙසේය. මෙයට සම්බන්ධ වී ඇති කපුවා වයස අවුරුදු 50 ක පමණ පුද්ගලයෙකි.  ඔහු සතුව හසල යන්ත්‍ර මන්ත්‍ර දැනුමක් තිබී ඇත. එමගින් වශී කරගත් අවුරුදු 20 ක පමණ යුවතියක් ඔහු හා මෙම දුෂ්කර පෙදෙසේ කටුමැටි ගැසූ නිවසේ ඔහු හා පදිංචිව සිට ඇත. නිධන් හැරීමට ගිය පිරිසද නතර වී ඇත්තේ ඒ නිවසේමය. ගෙය පිහිටි ඉඩමේ සිට තරමක් ඈතින් වූ ස්ථානයක නිධානය ඇති බවට වදුලකින් බලා සහතික කරගෙන ඇති කපුවා ඇතුළු පිරිස නිධානය හැරීමේ කටයුතු දිවා රෑ නොබලා සිදු කරගෙන ගොස් ඇත. පස් හැරීමෙන් සහ ඇදීමෙන් මහන්සි වන මොහු සහ තවත් අයෙකු වරින් වර විඩානිවා ගැනීමට හෝ වතුර ගෙන යාමට කියා අර නිවස කරා පැමිණ ඇති අතර ඔවුන්ගේ විඩා නිවා දීමට අර තරුණියද පැකිලී නොමැත.
අවසානයේ පිරිස අතර ඇති වූ හිත් නොහොඳ සහ අඩි 20 ක් පමණ යටට හැරීමෙන් පසුව මතු වූ ගල් දොරක් කැඩීමට මගක් නොවූ නිසාද එම නිධානය අත්හැර දැමීමට සිදු වූ බව ඔහු පැවසීය. ආසන්නයේ ගම්මාන ඇති නිසා බෝර දැමීමටද මගක්ද තිබී නැත.
එයට එකම විසඳුම ගල් දිය කර දමනා බෙහෙතක් හෝ ලේසර් කැපුම් යන්ත්‍රයක් බව ඔහු කිවේය. නමුත් ඔවුනට එවැනි දේ සොයා ගත නොහැකි වීලු. එවැනි යන්ත්‍ර සුත්‍ර හෝ තාක්ෂනයන් මේ සඳහා යෙදවෙන බව නිකමට හෝ සිතිය හැකිද. එලෙස තමන්ටම කියා එවැනි ලේසර් කැපුම් යන්ත්‍ර තබාගෙන නිධන් හැරීමේ යෙදී සිටින පුද්ගලයින් ලංකාවේ සිටින බවද ඔහු කීවේය. එයින්ම මේ ජාවාරමේ තරම ඔබට සිතා ගත හැකිය.


ඔත්තු සපයන්නා තවමත් නිදල්ලේය. තවත් නිධන් කතා සමගින් යළිත් ඔබ සොයා එන්නෙමි.

Thursday 26 January 2012

වීදියබණ්ඩාර කුමාරයා සහ මළදුගල කන්දේ නිධන් කතා -01

විදියබණ්ඩාර කුමාරයා ගැන අපේ රටේ ජීවත්වෙන බොහෝ දෙනෙක් අහල ඇති. එතුමා බොහොම දක්ෂ රණවිරුවෙක් බව තමයි කියවෙන්නේ. වගේම කෝට්ටේ රාජධානියේ හිටපු සේනාධිනායකයෙක්. මට මතක විදිහට පෘතුග්‍රීසින් යටතේ පඹයෙක් ලෙස ඔටුණු පළඳින ධර්මපාල කුමාරයා කියන්නේ ඔහුගේත් සමුද්‍රා දේවියගේත් වැඩිමහල් පුත් කුමාරයා. සමුද්‍රා දේවිය කියන්නේ හත් වැනි බුවනෙකබාහු රජුගේ දියණි කෙනෙක්. ඇය ඉතාම රූපශ්‍රීයෙන් යුතු වූ කාන්තාවක් බවයි පැවසෙන්නේ.
ධර්මපාල කුමාරයාගේ රාජාභිෂේකයට මොහු විරුද්ධ වීමත් සමග රාජද්‍රෝහියෙකු වශයෙන් පෘතුග්‍රීසීන් අතින් සැළකුම් ලබනවා. එනිසා මොහු කෝට්ටෙන් පලා ගොස් බොහොම අප්‍රසිද්ධියේ පස් දුන් කෝරලයේ පැලැන් නුවර සැඟවී ගන්නවා. එසේ සැඟවීගෙන සේනා සංවිධානය කරගෙන ගොස් පෘතුග්‍රීසීන් හා සටන් වදිනවා. යුධ වැදීම  සඳහා මොහු ඉතා විශාල ප්‍රමාණයේ දිගු කඩුවක් භාවිතා කල බවද සඳහන් වෙනවා. එමෙන්ම මොහු හා මුහුණට මුහුණ සටන් කොට කිසිවෙකුට ජය නොගත හැකි රණවිරුවෙක් ලෙසින්ද මොහු හැඳින්වෙනවා.

අවසානයේ පැවති යුද්ධයකදී මෙම අභීත රණවිරුවා සතුරන්ට කොටු වී ඇති අතර විශාල සියඹලා ගසකට පිටුපා ඉදිරියෙන් පැමිණෙන සියළුම සතුරන් මරුමුවට පත් කිරීමට තරම් මොහු දක්ෂයෙකු වීලු.

මොහු යටත් කර ගැනීම ඉතා අපහසු බව දැනගත් සතුරු සේනාවෙන් දෙදෙනෙක් සියඹලා ගසට පිටුපසින් ගොඩ වී විදියබණ්ඩාර විරුවා සිටින දෙසට ඉහළින් පැමිණ ඔහුගේ හිසට කඩුවෙන් කොටා ඔහු මරුමුවට පත් කරපු බවක් තමයි මම අහල තියෙන්නේ.

මම මේ ෆොටෝ එක ගත්තේ විකියෙන්  මේක දාල තිබ්බේ කැප්පෙට්ටිපොළ මහදිසාවේගේ පින්තුරයක් විදිහට
වීදියබණ්ඩාර කුමාරයා කියන්නේ මම කැමතිම හෙළ රණවිරුවෙක්.  මට ඇත්තටම ඕනේ උනේ එතුමා ගැන සඳහනක් කරන්නම විතරක් නෙමෙයි. ඔහු වටා ගෙතී ඇති කතා සහ ස්ථාන නාම සම්බන්ධව කතා කරන්නයි මගේ මේ වෑයම.

වරක් මෙතුමා යුද්ධයකට යාමට පෙර තම දියණිය ඇතුළු පිරිවර කඳු මුදුනක සුරක්ෂිතව රැඳී සිටින මෙන් පවසා යුද්ධයට පිටත් වී ගොස් ඇත. යුද්ධය දිනුවොත් රතු කොඩියක් ඔසවා ජය ප්‍රකාශ කරන බවටද, පරාජය සුදු කොඩියකින් ප්‍රකාශ කරන බවට කලින් දැනුම් දීමක් සිදු වී ඇත. කෙසේ හෝ යුද්ධය ජය ගැනීමට මොහු සමත් වූවත්  සංඥාකරු අත්වැරැද්දකින් සුදු කොඩියක් ඔසවා වැරදි සංඥාවක් දී තිබුණේලු. වැරැද්ද නිවැරදි කරගන්නා විට බොහෝ පමා වී තැබුණි. ඒ වන විටත් දියණිය ගල් ප්‍රපාතයෙන් පහළට පැන දිවි තොරකරගෙන තිබු බවක් කියවේ. එදා පටන් මේ කන්ද හැඳින්වුයේ "දූ මළ ගල" යන නමින්ලු. කාලයත් සමග භාවිතයේ පහසුවට වෙනස් වූ එය දැන් හැඳින්වෙන්නේ "මළදුගල" නමිනි. කෙසේ නමුත් දෙයාකාරයෙන්ම දෙන අර්ථය එකමය.

මළදුගල කන්ද කියල නම වැටිලා තියෙන කන්ද කිලෝමීටරයක හමාරක පමණ දිගකින් යුක්තව තනි කන්දක් ලෙසින් විහිදී ඇති කන්දක්. කන්දේ  උස සම්බන්ධව පැහැදිළි අදහසක් මට නැතත් ගුගුල් මැප් ආධාරයෙන් බැලුවහම අඩි 810 ක පමණ උපරිම උස ඇති ස්ථානයක් දැක ගන්න පුළුවන්. බැලූ බැල්මට එය ප්‍රදේශයේ පිහිටි උසම කන්දක් කියලනම් කියන්න පුළුවන්. මේ කන්ද අධික බෑවුම් සහිත වන අතර එක පැත්තක පුංචි ලෝකන්තයක් මෙන් තනි කෙලින් වූ බෑවුමක් පහළින් වූ තැනිතලා භුමිය දක්වාම විහිදිලා තියෙනවා. මේ කැලය රක්ෂිතයක් වශයෙන් නම් කරලද කියල මම හරියටම දන්නේ නැහැ, නමුත් කන්ද ආශ්‍රිත වනය මිනිස් ක්‍රියාකාරකම් වලින් තරමක් බැහැරව තරමක් සන්සුන්ව තියෙනවා දකින්න පුළුවන්. ඒකට හේතුව අධික බෑවුමත් කන්දේ මායිම් රජයේ වතු යායකට මායිම් වී ඇති නිසාත් වෙන්න ඕනේ. කඳු මායිම පුද්ගලික ඉඩම් වලට ආසන්නව තිබුනානම් මිනිස්සුන්ගේ ඇවිදින වැටවල් නිසා කන්දේ වපසරිය දවස ගානෙම අඩුවෙන්න ඉඩ තිබුනා. අපි පුංචි කාලේ ආණ්ඩුවේ වතු යායෙන් කැලේට ගිහිං තිබ්බ ඉඩම් කොටසක් කියලා හඳුන්වලා මේ කැලයෙන් ලොකු බිම් ප්‍රමාණයක් එළි පෙහෙළි කරලා රබර් වගාවක් දැම්මා. ඒ කාලෙදිම මිනිස්සුත් පදිංචි වෙන්න පුළුවන් මට්ටමේ ඉඩකඩම් ලොකු ප්‍රමාණයක් බලෙන් එළි කරලා අල්ල ගත්තා. මේ වෙද්දීනම් ඒ ඉඩම් අල්ල ගත්තු මිනිස්සු ඒ ඉඩම් වල නැති උනත් ඒ ඉඩම් වලට බලපත්‍ර හදා ගන්න ඔවුන් සමත්වුණා කියල තමයි මම දන්නේ.
කොහොම උනත් කන්දේ වැඩි බෑවුමක් තියෙන කොටස මිනිස් අතපෙවිමකින් තොරව අදටත් බේරිලා තියෙනවා දකින්න පුළුවන්.


මළදුගල කන්ද ගැන අපි පුංචි කාලේ අපූරු කතාවක් තිබුනා. ඒකෙ පළතුරු වලින් පිරිච්ච පළතුරු වත්තක් තියෙනවලු. ඒකට යන අයට ඕනේ තරම් ගෙඩි කඩාගෙන කෑවත් එකක්වත් අරගෙන එන්න බැරිලු. ඒ වගේම වතාවක් ඔය කන්දේ නැගපු මනුස්සයෙක් ශරීර කෘත්‍ය කරලා තියෙනවා කඳු මුදුනේ. ඊට පස්සේ ආපහු එන්න පිටත් උනාට හැමතිස්සෙම මග වැරදිලා අර අසුචි ගොඩ ගාවටමලු එවෙන්නේ. අන්තිමට මේ මනුස්සයට තේරිලා මේ කරපු වැඩේ නිසා තමයි පාර වරදින්නේ කියලා, අන්තිමට කැලෑ කොළ ටිකක් කඩාගෙන අසුචි ගොඩත් අරගෙන ගෙදර එන්න පිටත් උනාට පස්සෙලු ආපහු එන පාර හොයා ගන්න ලැබිල තියෙන්නේ.


මෙන්න මේ වගේ කතා නිසා මම ගොඩක් ආසාවෙන් හිටියේ මළදුගල කන්ද නගින්න.
වතාවක් අපේ ලොකු මාම එයාගේ කැම්පස් එකේ යාළුවො ටිකක් එක්ක කන්ද නගින්න ආවා, ඒ 1990 දී විතර වගේ. එදා මමත් යන්න හැදුවට මාව යවන්න අම්ම කැමති උනේ නැහැ. ලොකු මාමනම් කැමති උනා මාව එක්කන් යන්න. අන්තිමට උනේ මගේ හීනේ කල්දාන්න මට සිද්ධ වෙච්ච එක තමයි.

මම මුලින්ම මළදුගල කන්ද නැග්ගේ 1993 අවුරුද්දේ. ඒ අපේ ලොකු මාමාත් එයා උගන්වපු ඉස්කෝලෙ ගුරුවරු කීප දෙනෙක් ඇතුළු පිරිසක් එක්ක. එදා මම දැකපු අහඹු සිදුවීමක් අදටත් මගේ මතකයේ රැඳිලා තියෙනවා. ඒ රැහැයියෙක් සම්බන්ධ අමුතු සිද්ධියක්. කන්දේ තියෙන අධික බෑවුම හින්දා ගොඩක් තැන් වලදී පල්ලෙහා තියෙන ගස්වල මුදුන් තියෙන්නේ අපේ මුහුණු මට්ටමේ. අන්න ඒ වගේ වෙලාවක ගහක කොලයක් උඩ ඉන්න පුංචි සතෙක්ව මම දැක්කා. ඌ කෑගහන්න ගත්තම තමයි මම දැනගත්තේ ඒ රැහැයියෙක් කියලා. ඌ කටුක නාදයක් නිකුත් කරන ගමන් උගේ ඇඟ වගේ දහගුණයක් විතර දිගට සිහින් වතුර පාරක් විදිනවා. මේක ඌ නොකඩවාම කලා සැලකිය යුතු වෙලාවක්. ඒ වෙලාවේ එතන හිටපු අයට කතා කරලා මම ඒ සිද්ධිය එයාලටත් පෙන්නුවා.
පස්සේ කාලෙක මම මේ ගැන පරිසරය ගැන හොඳින් දන්නා කියන විශේෂඥයින් කීප දෙනෙකුගෙන්ම අහල බැලුවා. ඒත් ඒ අය මේක පැහැදිළි කරලා දෙන්න සමත් උනේ නැහැ.


ඊට පස්සේ කීප වතාවක්ම මම මළදුගල කන්දට ගිහිං තියෙනවා යාළුවොත් එක්ක. නමුත් අර වගේ දෙයක් දකින්න ලැබුනේ නැහැ. අනිත් එක එදා අහම්බෙන් දැකපු දේ මට මෑතක් වෙනකල් අමතක වෙලා තිබුනේ. ඒ නිසා ඒ ගැන උනන්දුවෙන් හොයල බැලුවෙත් නැහැ. අනිත් එක ඉස්සර අපි කඳු නගින්නේ විනෝදයක් විදිහට මිසක් පරිසරය අධ්‍යනය කරන්න නෙමෙයිනේ. පස්සේ පස්සේ ෆොටෝ උණත් එක්ක එක පාරම කැලෑ උණත් හැදුනට පස්සේ තමයි ඔය සතා සරුපයා ගහ කොළ ගාව ටිකක් නතරවෙලා බලන්න කරන්න ෆොටෝ ගහන්න පටන් ගත්තේ.
ඒ වගේම තමයි මම එදා දැකපු විදිහේ රැහැයියෙක්ව ආපහු වෙන කොහේදී හරි කැලේකදී දකින්න හම්බ උනෙත් නැහැ.
මේ කන්දේ ඉතා වටිනා ජෛව විවිධත්වයක් දකින්න පුළුවන්. සිංහරාජයේ දකින්න පුළුවන් ශාක වර්ග වලින් වැඩි ප්‍රමාණයක් මේ කන්දෙදිත් දකින්න පුළුවන්. මේ තියෙන්නේ ඒ කන්දේ යම් යම් ස්ථාන වලදී මම ගත්තු ජායාරූප කිහිපයක්.







මේ කන්දේ ගල් ගුහාව තියෙන හරියේ ලොකු හුළං කපොල්ලකුත් තියෙනවා. ගල් ගුහාවට බහින්න පාරවල් තුනක් තිබුනත් එක පාරක් තමයි ගොඩක් ලේසි. ඒ පාරට යන්නනම්  මේ කපොල්ල හරහා යන්න ඕනේ. මේ තියෙන්නේ එතන.
මේ කැලේ කොහොල්ල ලාවළු කියල අපි කියන රස පලතුරු ගසුත්, ඇටිකෙසෙල් ගස් එහෙමත් තියෙනවා. අපි ගිය දවස් වලදී නම් ඒවා ඉදිලා තිබුනේ නැහැ. නැත්නම් ඇටිකෙහෙල් කාපු උගුඩුවන්ට වෙච්ච දේම තමයි අපිටත් වෙන්නේ.
මේ කැලේ ලංකාවට අවේනික කළු වඳුරු රංචුවක්, රිළව් රංචුවක්, වල්ඌරෝ, වල් බාවා, කබල්ලෑවා, හඳුන් දිවියා සහ කුරුළු සහ සමනල් වර්ග බොහෝමයකුත් දකින්න පුළුවන්. කබල්ලෑවා, හඳුන් දිවිය වගේ සත්තුන්ව ලේසියෙන් දකින්න බැහැ.
මෙහේ ඉන්න වඳුරෝ, රිළව් එහෙම කවදාවත් ගම්වලට ඇවිත් බවභෝග විනාශ කරලා යන්නේ නැහැ. ඒකට හේතුව කැලේ ඇතුලේ උන්ට උවමනා කරන ආහාර පාන වර්ග තිබීම වෙන්න ඕනේ.


මේ කැලේ මහා විශාල පුස්වැලක් තිබුනා. ඒත් ඒ කාලේ අපි ඒ තරම් ඒ ගැන සැළකුවේ නැහැ. ඊට අවුරුදු ගානකට පස්සේ වතාවක් මම සිංහරාජ වනාන්තරේ බලන්න ගිය වෙලාවක "සිංහරාජයේ යෝධ පුස්වැල" බලන්නත් ගියා. ඊට පස්සේ තමයි මට හිතුනේ මළදුගල කන්දේ තියෙන පුස්වැලේ කඳ සිංහරාජේදී දැකපු යෝධ පුස්වැලේ කඳටත් වැඩිය ලොකුයි නේද කියලා. මම මේ පුස්වැල දැක්කේ 1997 වගේ කාලෙකදී.


කරුමෙක මහත කියන්නේ සිංහරාජයේ යෝධ පුස්වැල වගේම මළදුගල කන්දේ තිබ්බ යෝධ පුස්වලත් දැන් නැහැ. ඒ පුස්වැල් දෙකම මියගොහින්. සිංහරාජයේ පුස්වැල විනාශ උනේ ඒක බලන්න යන මිනිස්සු ඒක උඩ නැගලා, වැලේ නැගල පද්දලා එකඑක අනවශ්‍ය දේවල් කල නිසා කියල තමයි සමහර උදවිය කියන්නේ.  තවත් කට්ටිය කියනවා කාලයාගේ අවෑමෙන් පුස්වැල මැරිලා ගියා කියලා.
නමුත් මළදුගල කන්දේ පුස්වැල විනාශ උනේ නොමිනිස් ක්‍රියාවක අතුරුපලයක්‌‌ නිසා බව මම හොඳටම දන්නවා. පුස්වැල ළඟ තිබ්බ මහ ගහක් කපපු දැවහොරු තමයි ඒකට වග කියන්න ඕනේ. ගහ කැපුවට පස්සේ එක්කෝ වැලත් කඩාගෙන ඒ ගහ පහළට වැටිලා තියෙනවා. එහෙම නැත්නම් ඒ වැල උඩ රැඳිලා තියෙන්න ඇත්තේ ඒ ගහේ. කොහොම හරි අවුරුදු කීපයක් ඇතුලත ඒ යෝධ පුස්වැල හිමීට මියයන හැටි මගේ ඇස්දෙකෙන්ම දැකගන්න තරම් මට අවාසනාව තිබුනා.
මම අන්තිමට කන්දට නැග්ගේ 2007 අවුරුද්දේ, ඒ වෙද්දී පුස්වැල අන්තිම ගමන ගිහිං ඉවරයි.


මේ කන්ද ආශ්‍රිත කැලේ ප්‍රාථමික වනයක් කියල මට හිතෙනවා, නමුත් ඒ ආශ්‍රිතව තාම කිසිම පර්යේෂණයක් සිදු වෙලා නැහැ.
90 දශකයේ අග භාගයේදී මේ කන්දේ රූපවාහිනී සංඥා කුළුණක් ඉදි කිරීමේ කටයුතු ආරම්භ උනා. ඒ හරියටම විදියබණ්ඩාර කතාවේ එන කුමරිය පැන්නායයි කියන ස්ථානය කිට්ටුව. ඒකෙ වැඩකටයුතු බොහෝ මන්දගාමිව තමයි කෙරීගෙන ගියේ. කණුවේ වැඩ ඉවර උනත් අන්තිමට විදුලි බලය ගන්න විදිහක් නැහැ කියලා වැඩේ කල් දදා තමයි තිබුනේ. දැන් අවුරුදු 15 ටත් වඩා වැඩි කාලයක් ගියත් ඒ කණුව අදටත් ඒ විදිහටම තියෙනවා.


බළලා මල්ලෙන් එළියට පැන්නේ කණුවේ වැඩකටයුතු ඉවරවෙලත් ටික කාලයක් ගියාට පස්සේ. මෙතන තිබ්බ නිධානයක් ගන්න ඕනේ කරන වැඩකටයුතු ටික කුළුණ හදන මුවාවෙන් කලා කියල තමයි  ගමේමිනිස්සුන්ගේ කටින් කට කියවුනේ. අන්තිමට කිසිම වැඩකට නැති කුළුණක් ඒ කන්ද මුදුනේ ඉතුරු වෙච්ච එක විතරයි උනේ.
මේ කන්දේ සහ ඒ ආශ්‍රිතව එක නිධානයක් විතරක් නෙමෙයි නිධන් කිහිපයක් තියෙන බව මම අහල තියෙනවා විතරක් නෙමෙයි සැලකිය යුතු ප්‍රමාණයක් කරුණුත් දන්නවා.


කන්දේ පන්සලේ වැඩවාසය කරපු වයසක ලොකු හාමුදුරුවෝ මේ කන්දේ තියෙන නිධන් ටික හොරුන්ගෙන් රැකගන්න ලොකු වෙහෙසක් අරගෙන තිබුනා. ගල්ගුහාව ඇතුලේ තියෙන උමං මගේ දිගේ ඇතුලට යන්න බැරිවෙන්න ගල් සහ මැටි වලින් හොඳට අහුරලා වහල දාල තිබුනා මට මතකයි.  මේ කියන උමං මග විදියබණ්ඩාර කුමාරයා භාවිතකල බවක් තමයි කියවෙන්නේ.
ඒ හාමුදුරුවෝ මේ මහා මුකලානේ තිබ්බ පරණ පන්සලේ දශක ගණනාවක් වැඩ වාසය කරලා කලේ ලොකු සේවයක්.
නමුත් උන්වහන්සේගේ ජිවිතයේ අවසාන භාගයේ හෝ එතුමා ජිවිතයෙන් සමුගත් අළුතම වගේ උන් වහන්සේ විසින් හොරුන්ගෙන් ප්‍රවේසම් කරගත් එක් නිධානයක් මෙසේ මංකොල්ල කා ගත්තා.


මම සාමාන්‍යයෙන් පන්සල් යන්න කැමති නැහැ, ඒත් කන්දේ පන්සල් යන්න මම පුංචි කාලේ ඉඳලා හරිම කැමතියි. කිසිම මනුස්ස පරාණයක් දකින්න නැති බොහොම අල්පේච්ච බවක් පේන කැලෑවෙන් වටවෙලා තියෙන ඒ පන්සලට ගිහින් ලබන්න පුළුවන් සුවය මොන තරමක්ද කියල වචන වලින් කියන්න බැහැ. මිනිස්සුන්ගෙන් පිරිච්ච සද්ද බද්ද වැඩි ලොකු පන්සලකින් ඒ සුවය කවදාවත් විඳින්න බැහැ. අදටත් ඒ පන්සලේ හාමුදුරු නමක් නැහැ. ගමේ මනුස්සයෙක් පන්සල බලාකියා ගන්නවා. නමුත් මම අදත් යන්න කැමතිම පන්සල තමයි ඒ.


මළදුගල කන්ද හා ඒ ආශ්‍රිත තවත් නිධන් කතා සමගින් නැවත හමුවෙමු....



අපේ අසරණයා කියල තිබුණනේ ඇටි කෙසෙල් සහ වල්බාවා කියන සතාව දන්නේ නැහැ කියලා. බ්ලොගර් මහත්තයාගේ නොපෙනත්කම මගඅරවාගෙන වෙන විදිහකට හරි අමාරුවෙන් තමයි මේ ෆොටෝ දෙක දැම්මේ.
ඇටි කෙසෙල්
වල්බාවා / වල් බළලා - Jungle Cat

Friday 13 January 2012

පාසල් විත්ති 09 - අවුරුදු 14 ට පසු යළිත් අක්කාගේ බෝඩිමට

අන්තිමට මේ විදිහට කීප වතාවක් ඉසුරුපායේ රස්තියාදු උනාට පස්සේ මට අපේ ගමට කිට්ටුවෙන් තියෙන අධ්‍යාපනයට ගොඩක් හොඳ බව කියවෙන ගෙදර ඉඳලම යන්න පුළුවන් ඉස්කෝලයක් ලැබුනා.
චුටි අක්කගේ අඩිපාරේ ගිහිං කොළඹ ඉස්කෝලෙකට යන්න ඕනේ වෙච්ච මට මේ ඉස්කෝල ගැන මුලින් කැමැත්තක් තිබුනේ නැහැ. ඒත් මේ ඉස්කෝලෙට ආවට පස්සේ මම තේරුම් ගත්තා මේ තමයි මට ගැලපෙනම තැන කියලා.
අර ඉස්කෝලෙන් අර බෝඩිමෙන් මිදිලා ආපහු ගමට, ගමේකම තියෙන ළමයි අතරට එන්න ලැබිච්ච එක ගැන මට පුදුම සතුටක් දැනුනේ.


එදා මුලින්ම මාව ඉස්කෝලෙට බාර දීපු දවසේ අම්මත් අපේ පන්තිය ගාව හිටියා හවස්වෙනකල්. එදා අපේ පන්තියේ සමිතියේදී ළමයින් දක්වපු දක්ෂතා දැකල අම්මටත් ගොඩක් සතුටුයි. අම්ම එදා හවස්වෙනකල් මම එනකල් හිටියේ මම මීට කලින් බස් එකේ තනියම ගිහිං නැති නිසා.


ඊට පහුවෙනිදා ඉඳල මම තනියම ඉස්කෝල ගමන පටන් ගත්තා වගේම ඒ ඉස්කෝලේ වටිනා සිහිවටන ගොඩක් මගේ ජීවිතේට එකතු කලා.
මම කලින් පෝස්ට් වල ලියපු හොරෙන් නාන්න යන ඇළ එහෙමත් තියෙන්නේ මේ ඉස්කෝලේ ගාව තමයි. අන්තිමට මම උසස්පෙළ කලෙත් මේ ඉස්කෝලේමයි.


ගුරුවරු සම්බන්ධව මට තියෙන අඳුරු මතකයන් මෙතනින් නිමා වෙන්නේ නැහැ. ඒ කතාවල් බ්ලොග් එකේ දානවද නැද්ද කියන දෙගිඩියාවක තමයි මම තාමත් ඉන්නේ. බලමු ඉස්සරහට....

...............................................................................................................

දැන් මේ කියන්න හදන්නේ 2005 වසරේදී වෙච්ච සිද්ධියක්......


මේ වෙද්දී මම උසස් අධ්‍යාපනය ලබනවා, ඒ කාලේ මට කැම්පස් එකේ ඉඳල ගෙදර යන්න එන්න බයික් එකක් අරගෙන දීල තිබුන අපේ අම්මල. 
මේ තියෙන්නේ ඒ කාලේ තිබ්බ මගේ බයික් එක වගේම බයික් එකක පින්තුරයක්..
එක දවසක් මම අහම්බෙන් වගේ මගේ බයික් එකේ නැගල ඔය පැත්තෙන් ගියා. මම පිටකෝට්ටේ හිටියේ 1991 දිනේ. 2005 වෙද්දී  ඒ පැත්ත මට මතක තිබුනට වැඩිය ගොඩාක් වෙනස්වෙලා. රජමහා විහාරයට හැරෙන තැනම පල්ලියකුත් හදලා. ඒ දවස්වල එතන හිස් ඉඩමක්ද කොහෙද තිබුනේ.
මට එක පාරට හිතුන අර ගෙදරට ගිහිං එන්න. ඒ ගෙදරට යන පුංචි පාර හොයා ගන්නත් බැරි උනා එක පාරටම. මම ඒ ළඟ තිබුන කඩෙන් ඇහුවා "සුනිල්රත්න" මහත්තයලගේ ගෙදරට යන්නේ කොතනින්ද කියලා. ඒ මනුස්සය කිව්වා එහෙම කෙනෙක් දන්නේ නැහැ කියලා. ඊට පස්සේ මම කිව්වා "අර ඉසිපතනෙ වැඩ කරපු කෙනා" කියලා. ඒත් එයා දන්නේ නැහැ කිව්වා. අන්තිමට මම මට මතක විදිහට හරියි කියල හිතුන බොහොම වල් වැදිච්ච පාරකින් පහළට බැස්සා. එහෙට යන්න කලින් ඒ කඩෙන්ම කේක් ගෙඩියකුත් ගන්න මම අමතක කලේ නැහැ.


හරි එතන තමයි ගේ,,,,
ඒ ගෙදර ඉස්සර තිබ්බ පෙනුම දැන් නැහැ, ටිකක් පරණවෙලා ජරාවාස වෙලා වගේ ගතියක් තමයි මට දැනුනේ.
මම යද්දී අක්ක ගේ ඉස්සරහ ඉඳගෙන පොඩි එව්වෝ දෙන්නෙකුට කෑම කවනවා. මට මතක විදිහට එතන හිටියේ කෙළි පොඩ්ඩෝ දෙන්නෙක්ද කොහෙද, අක්ක තරුණ කාලේ මුණුවර තිබ්බ ඒ ළමයින්ගේ. අක්කනම් ඒ වෙද්දී තරමක් වයස පාටයි.
මම කවුද කියල අක්ක මුලින් අඳුනගත්තෙ නැහැ. ඉතින් මම කවුද කියල මමම අඳුන්වල දුන්නා, ඊට පස්සේ එයා සර්ට කතා කලා.


මෙන්න අර ඉස්සර අපේ ගෙදර නතරවෙලා හිටපු xxx ඇවිත් කියලා. සර් ඇවිත් මට ගේ ඇතුළට කතා කලා. මම ඉතින් සර් එක්ක ගේ ඇතුළට ගිහිං වාඩිවෙලා තේ එකක් එහෙම බොන ගමන් විස්තර කතා කලා. එයත් මගේ විස්තර ඇහුවා. මම කිව්වා මම දැන් කැම්පස් එකේ ඉගෙන ගන්නවා, තව මාස කීපෙකින් කෝස් එක ඉවරයි කියලත් කිව්වා. එයානම් දැන් හිටපු ඉස්කෝලෙන් අස්වෙලා අධ්‍යාපන කාර්යාලයේ කිව්වා වැඩ කරන්නේ. උදව්වක් ඕනෙනං කියන්න කිව්වා.
දැන් මොකටද උදව්... 
මම එහෙම කිව්වේ නැහැ, හිතුනා විතරයි.


කොහොම උනත් අක්කනම් මගෙත් එක්ක වැඩිය කතා කරන්න ආවේ නැහැ, ටිකක් ලජාවෙන් වගේ තමයි එයා හිටියේ.
සමහරවිට ළමයි ලැබුනට පස්සේ අක්කල ජිවිතේ තේරුම් ගත්ත වෙන්නත් පුළුවන්.  හැබැයි සර්ගේ මුණේ එදා වෙද්දීත් මම අර කපටි පෙනුම එහෙම්මම තියෙනවා කියල දැක්කා.  කාලයත් එක්ක එයාගෙනම් වෙනසක් වෙලා නැහැ වගේ. ඉස්සර ඉඳලම බාගෙට තට්ටේ පෑදිලා තිබ්බ ඔළුගෙඩියේ මුදුන හරියේ තට්ටේ වහගන්න වවාගෙන හිටිය දිගු කෙහෙරැලි ටික ඒ විදිහටම තිබුනා.
එයාලගේ ළමයි එයාලගේ වයසත් එක්ක බැලුවහම ගොඩක් පොඩියි කියල මට හිතුනා. මම හිතන්නේ මේ ළමයි ලැබෙන්න ඇත්තේ ගොඩක් පස්සේ කාලෙක වෙන්න ඇති.


අන්තිමට මම අංකල් ගැනයි ඇන්ටි ගැනයි ඇහුවා. ඇන්ටි දැන් ටික කාලෙකට කලින් නැති උනාලු. අංකල් නම් බොහොම වයසට ගිහිං කන්දෙක ඇහෙන්නෙත් නැහැ. කාවවත් අඳුනගන්නත් බැහැ.
එයාට මාව අඳුන්වල දෙන්න හැදුවට හරිගියේ නැහැ.
දැන් ඒ ගෙදර වැඩකාරියෙකුත් නැහැ. මම ඒ ගැන අහන්න ගියෙත් නැහැ.


කොහොම නමුත් මම සර්ලගෙ ගෙදර ගියේ එයාලට රිද්දන්න හිතාගෙන නෙමෙයි. මම කැමතියි අතීතයේ සැරිසරන්න. ඒ වගේම මම කලින් ගෙවපු ජීවිතේකට එක පාරටම එබිලා බලන්න. ඒක මගේ එක පුරුද්දක්.
මේ වගේ කාලයක් තිස්සේ මග ඇරිච්ච ජිවිත එක පාරට හමු උනාම කලින් කොයි තරම් ප්‍රශ්න තිබුනත් මගේ හිතට ලොකු සතුටක් දැනෙනවා.
ඒ නිසා වෙන්න ඇති මට ලේසියෙන් කා එක්කවත් එක දිගට තරහවෙලා ඉන්න අමාරු.


මේ විදිහට මගේ ජිවිතයේ අවුරුද්දක් වැනි කෙටි කාල පරිච්ජේදෙකදී හමුවෙච්ච එක්තරා චරිත කිහිපයක් සම්බන්ධව මගේ හිතේ තැන්පත් වෙච්ච මතකයන් මෙතනින් නිමා වෙනවා.
මාත් එක්ක මෙච්චර දවස් රැඳී ඉඳල මගේ ඉස්කෝලෙ කාලේ 6 වසරේදී මම විඳපු බොහොම අපූරු සහ දුක්බර මතකයන් කියවපු කමෙන්ට් කරපු ඔබ හැමටම බොහොම ස්තුතියි.

Tuesday 10 January 2012

පාසල් විත්ති 08 - රෝහිණීට හාද්දක්... බෝඩිමට සමු දුනිමි

එක දවසක් අපේ පන්තියේ හිටපු චරිත් අමුතු කතාවක් අපේ කනේ තිබ්බා. මේ ලොකු ඉස්කෝලේ ඉන්න මුල් ගුරුතුමා ඉස්සර වැඩ කලේ එයා ඉගෙන ගත්තු ඉස්කොලෙලු, කැලණිය පැත්තේ. අන්තිමට එහේ වෙච්ච මොකක්දෝ මන්ද ප්‍රශ්නයක් නිසා ළමයි ස්ට්‍රයික් කරලා එයාව ඉස්කෝලෙන් පැන්නුවා කියල තමයි එයා කිව්වේ. මම බෝඩිමේ අක්ක එක්ක මොනවහරි කතා කරකර හිටපු වෙලාවක අපේ පන්තියේ ළමයෙක් මෙහෙම කතාවක් අපිට කිව්වා කියල කිව්වා. ඉතින් අක්කත් ඒක අහගෙන හිටියා මිසක් ඒ කතාව ඊට එහාට ගියේ නැහැ. මටත් ඒ කතාව එහෙම්මම අමතකවෙලා ගියා.


සමහර දවස්වලට නිදා ගන්න ගියාම රෝහිණි මගෙන් අපේ පවුලේ විස්තර ගමේ විස්තර එහෙම අහනවා. ඉතින් නින්ද යනකල් අපේ දෙන්න මේ වගේ අනං මනං කතා කරන එකගැන එක දවසක් අක්ක මට පොඩි සවුත්තුවක් දැම්මා. ඔය දෙන්න මහ රෑ වෙනකල් කතා කරකර ඉන්නේ මොනවද. ඔය දෙන්න හරියට කසාද ගෑනියි මිනිහයි වගේනේ කියලා. ඒ මදිවට සර් එක්කත් ඒක කියකිය මාව සවුත්තු කලා.
කෙල්ලෙක් එක්ක යාළුයි කියල කියන එක තරම් ලොකු අවමානයක් නැහැ ඒ දවස්වල අපිට. මට ගොඩක් කේන්ති ගියා අක්ක කියපු කතාවට. මමත් කවුරුවත් කාමරේ නැති වෙලාවක් බලලා අක්කට ලියුමක් ලිව්වා. ඒකේ තිබුනේ මෙන්න මේ වගේ සාරාංශයක්.
අක්කනම් අයියල එක්ක යාළුවෙලා ඉන්න ඇති, ඒත් මමනම් කාත් එක්කවත් යාළු නැහැ කියලා වගේ තේරුමක් තියෙන දේවල්.
එහෙම ලියල මගේ පොතක් අස්සේ ඒ ලියමන හංගල තිබ්බා. ඒක ලිව්වේ හිතේ තිබුන දුක අඩු කරගන්න මිසක් අක්කට දෙන්න නෙමෙයි.
එක සති අන්තෙකදී මාව බලන්න තාත්ත ආවේ නැහැ. ඒ වෙනුවට නුගේගොඩ ටියුෂන් පන්ති ආපු අපේ සුදු අක්ක එයාගේ යාළුවෝ කීප දෙනෙක් එක්ක ආව මාව බලල න්නයි, බෝඩිමට සල්ලි දීලා යන්නයි. බෝඩිමේ සල්ලි අපි හැමදාම ගෙව්වේ මාසේ ගානේ. මාසේ මුල සතියේදී සල්ලි දෙනවා. එයාල ආවට වැඩි වෙලාවක් එහේ හිටියේ නැහැ, අක්ක එක්ක ඉස්සරහ පුටු සැටියේ වාඩි වෙලා විනාඩියක් දෙකක් කතා කරපු සුදු අක්කා මට සල්ලිත් දීල පන්ති යන්න පරක්කු වෙනවා කියල හදිස්සියෙන් වගේ ආපහු යන්න ගියා. ඒ මදිවට මට කන්න මුකුත් ගෙනත් තිබුනෙත් නැහැ.



සාමාන්‍යයෙන් උදේට ඉස්කෝලේ යන්න මාව ගොඩක් වෙලාවට රෝහිණි හරි වෙන කෙනෙක් හරි ඇවිත් ඇහැරවනවා. ඉස්සර මට උදේට කන්න පාන් හදල දුන්නේ අක්කනේ. ඒත් දැන් රෝහිණි ආවට පස්සේ අක්ක හොඳට නිදා ගන්නවා. උදේට බොන්න තේ හදන්නෙත් රෝහිණී. මම නැගිටින්න කලින් රෝහිණිත්, සර්රුත් නැගිටිනවා.
එක දවසක් මට උදේ ඇහැරවන්න කලින් චූ බර හැදිලා නැගිට්ටා. එදාත් මම සුපුරුදු විදිහට සද්දේ ඇහෙන්නේ නැතිවෙන්න තමයි අර ප්ලාස්ටික් දොර ආවරණය හරහා ගියේ. ලොකු කෙනෙකුට ඒ දොර හරහා යන්න බැහැ සද්දේ ඇහෙන්නේ නැතිවෙන්න. ඒත් මම පුංචි නිසා මට යන්න පුළුවන්. නාන කාමරේට යන්නනම් කුස්සිය පහු කරගෙන යන්න ඕනේ මේ ගෙදර. මම චූ දාන්න යද්දී දැකපු දසුනෙන් මට උන් හිටිතැන් අමතක වෙලා ගියා.
අපේ සර් රෝහිණිව බදාගෙන ඉන්නවා කුස්සිය ඇතුලේ.


මගේ චූ බර කොහෙන් ගියාද කියල නැහැ, චූ දැමිල්ල පැත්තකට දාපු මම ආපහු කාමරේට ආවා. ඇවිත් ඇඳේ ඇලවුනා.
ටික වෙලාවකින් කාමරේට ආපු රෝහිණි "xxx බබා" ඔයා මොකද බයවෙලා වගේ ආපහු ආවේ. ඔයා මුකුත් දැක්කද කියලත් ඇහුවා.
මම කිව්වා නැහැ කියලා.
ගෑස්ලිප වැඩ කරන්නේ නැතුව සර් ඒක හදහද හිටියේ කියල රෝහිණී කිව්වා.
ඊට පස්සේ මමත් මුකුත් දැක්කේ නැති ගානට ගිහිං ලෑස්තිවෙලා ඉස්කෝලේ යන්න පිටත් උනා සර් එක්ක. සර් දෙතුන් පාරක් මගේ දිහා හොරෙන් බලනවා මම දැක්ක එයාගේ කපටි බැල්ම දාගෙන.


මෙහෙම දවසක් දෙකක් ගියාම එක දවසක සති අන්තෙක සර් මට ටිකක් සැරෙන් කතාකලා සාලෙට එන්න කියලා.
උඹ මොනවද මේ කියන්නේ "අක්ක එකඑක කොල්ලෝ එක්ක යාළුවෙලා හිටිය" කියලා, උඹ දැක්කද ඒවා කියල ඇහුවා. උඹට මෙහේ ඉන්න බැරිනම් පලයන් යන්න කියල බැන්නා.

කොහොමහරි මම නැති අතරේ අක්ක මගේ පොත් අවුස්සපු වෙලාවක මම අර ලියල තිබ්බ ලියුම දැකල කියවලා ඒක සර්ට දීල. ඒ විතරක් නෙමෙයි අර චරිත් කියන ළමයා ප්‍රින්සිපල් සර් ගැන කියපු කතාවත් සර්ට කියලා. සර් මේ දෙකම ගැන කියකිය මට හොඳටම බැන්නා. මම එදා දවසෙම ගොඩක් ඇඬුවා.

ඉස්කෝලේ ගියාම මම ප්‍රින්සිපල් ගැන එක එක කතා පතුරනවා කියලා මාව විනයබාර ගුරුතුමෙක් ගාවට යවනවා කියලත් කිව්වා.



මම කිව්වා මම ලියුම ලිව්වේ අක්ක මාව රෝහිණී එක්ක යාලුයි කියල කියකියා විහිලු කරන නිසා. මම කා එක්කවත් යාලු නැහැ.
මම ගෙදරට කියල අලුත් බෝඩිමක් හොයා ගන්නම් කිව්වා අලුත් අවුරුද්දේ. මම ආපහු මෙහේ එන්නේ නැහැ කියල මම අඬඅඬකිව්වා.
මේ වෙද්දී දෙසැම්බර් නිවාඩුවත් කිට්ටුවෙලා තිබුනේ.

අන්තිමට එක දවසක ලොකු අයිය කෙනෙක් අතේ කවුද මන්ද සර් කෙනෙක් අපේ පන්තියට පණිවිඩයක් එවල තිබුනා මාව එක්කගෙන එන්න කියලා. මම ඒ සර් හිටපු ලැබ් එකක් වගේ ලොකු ශාලාවට ගියේ බයේ ගැහි ගැහී. මාව එතනට ගෙනත් අරලපු අයියා යන්න ගියා. දැන් එතන ඉන්නේ මමයි අර සර්රුයි විතරයි. එයා මහා මරුමුස් පාටයි. අතේ ලොකු වේවැලකුත් තිබුනා.

එයා මගෙන් එකඑක ප්‍රශ්න ඇහුවා, ප්‍රින්සිපල් ගැන කතාව මගෙන් ඇහුවේ මාව ගොඩක් බයකරලා. මම කිව්වා මම එහෙම එකක් දන්නේ නැහැ. අපේ පන්තියේ ඉන්න "චරිත්" කියන ළමය තමයි එහෙම කතාවක් අපිට කිව්වේ කියලා මම කිව්වා.
ඊට පස්සේ එයා  ඇහුවේ "උඹ දන්නවද මේක මොකක්ද කියලා, මේක මට දුන්නේ උඹ ඉන්න ගෙදර සර්" කියල කිව්වා, එයා අතේ මම අක්කට ලියපු ලියුම තිබුනා. එයා ඒක පෙන්නලා කිව්වා මට අදම පුළුවන් උඹව මේ ඉස්කෝලෙන් එළවලා දාන්න කියලා.
මම කිව්වා බෝඩිමේ අක්ක මම ඒ ගෙදර වැඩකාරි එක්ක යාළුයි කියල විහිලු කරනවා. නිසා තමයි මම මේක ලිව්වේ කියලා.
ඊට පස්සේ ඇහුවා සර්ලගෙ ගෙදර මුකුත් ප්‍රශ්න තියෙනවද එහෙම කියලා. ඉතින් මම කිව්වා එක දවසක් උදේ සර් රෝහිණීව බදාගෙන ඉන්නවා දැකපු බවත්. එයා ගැන විස්තරත් බොහොම හොඳින් අහගත්තා. පස්සේ මම කිව්වා මට එහේ ඉන්න බැහැ, මේ පාර නිවාඩුවෙන් පස්සේ මම අලුත් බෝඩිමක් හොයාගෙන යනවා කියලා.

මම රෝහිණීගෙයි සර්ගෙයි සිද්ධිය කිව්වට පස්සේ ටික වෙලාවකින් මට පන්තියට යන්න කියලා ඒ සර් කිව්වා.
පස්සේ ප්‍රින්සිපල් ගැන කියපු කතාව ගැන හොයන්න චරිත්වත් එතනට එක්කරගෙන ගියාද කියල මම දන්නේ නැහැ. මොකද මම හිටියේ හොඳටම බයවෙලා.



කොහොමහරි එදායින් පස්සේ අක්කලාගේ ගෙදරින් මට තිබ්බ සැළකිලි ගොඩක් අඩුවෙලා ගියා. ඉස්සර ගෙදර වැඩකාරි රෝහිණී මට කිව්වේ "xxx බබා" කියලා, ඒත් මේ කාලේ වෙද්දී අක්ක කතා කරනවා වගේම එයත් මට "xxx"  කියල නම විතරක් කියල කතා කරන්න පටන් අරගෙන තිබුනේ.
ටිකක් හරි හොඳින් මට  ආදරෙන් සැළකුවේ අර ඇස්දෙක පේන්නේ නැති ඇන්ටි විතරයි.



මගේම වෙලාවට වගේ ඒ සතියෙම දෙසැම්බර් ඉස්කෝල නිවාඩුව ලැබිලා මම ගෙදර ගියා. ගෙදර ගියා විතරයි එහේ තව යුද්ධයක්.

එදා සුදු අක්කල මාව බලන්න ආපු ගමන් තකහනියේ එහෙං පිටවෙලා ගියපු හේතුව මම දැනගත්තේ එදා. සුදු අක්කල එක්ක පුටු සැටියේ වාඩිවෙලා හිටපු අක්ක එයාල ඉස්සරහත් කිසි ලජ්ජා බයක් නැතුව ඔක්කොම එළියපේන විදිහටලු වාඩිවෙලා හිටියේ. එයා ගෙදර ආපු ගමන් මේක අම්මට වාර්තා කරලා.
මම ගෙදර ගියා විතරයි අම්මයි, අක්කලයි මාව වටකරගෙන ගෙදර ගැන විස්තර ඇහුවා. අක්ක හැමදාම ඉන්නේ ඔහොමද කියලත් ඇහුවා. මමත් ඉතින් විස්තර ඔක්කොම ටික කිව්වා. රෝහිණීයි සර්රුයි එදා බදාගෙන හිටපු හැටිත් කිව්වා. ඒවා ඇහුවට පස්සේ අම්ම ඔලුවේ අතගහ ගත්තා. අක්කලනම් මාව නෝන්ඩි කරන්න තියා ගත්තා. මෙයා ඒක තමයි බොහොම ආසාවෙන් එහෙට වෙලා හිටියේ කියකියා.
නිවාඩුවෙන් පස්සෙනම් මාව එහේ නතර කරලා බැහැ කියල තමයි අම්මල කිව්වේ.



කොහොමහරි නිවාඩුවෙන් පස්සේ අලුත් බෝඩිමක් හොයා ගන්නකල් තව ටික දවසක් සර්ලගෙ ගෙදර ඉන්න වෙනවා කියල තමයි අම්ම කිව්වේ.

අන්තිමට 1992 ජනවාරි මාසේ ආපහු ඒ කාලකන්ණි ගෙදරට මට යන්න උනා. මම එදා ගියේ අම්ම එක්ක. අපි එහේ යන්න කලින් කැලණිය කැම්පස් එක කිට්ටුව බෝඩිමක් බලන්නත් ගියා. එතන අපේ ලොකු මාම ඉස්සර  කැම්පස් යද්දී දන්නා කියන තැනක්ලු. එතන නිකන් ගුබ්බෑයමක් වගේ තැනක්. එතන මට හරියන්නේ නැහැ කියල අම්මා කිව්වා. අන්තිමට නතරවෙන්න හරියකට තැනක් හොයා ගන්නත්  බැරිඋනා. ඉතින් මමයි අම්මයි ආපහු සර්ලගෙ ගෙදරට ගියා.


එහෙට ගියාම සර් නිකන් නක්කලේට වගේ අපේ අම්මට කිව්වා xxx කිව්වනේ මෙහෙන් යනවා කියලා, ඒ නිසා මම තව ළමයි දෙන්නෙක්ව නවත්ත ගත්තා කියලා.
පස්සේ බලද්දී සර් තව ගෑනු ලමයෙකුයි පිරිමි ළමයෙකුයිත් එහේ නතර කරගෙන. ඒ අයියා අපේ ඉස්කොලෙමයි. ඒ අයියයි අක්කයි සහෝදරයෝ, දැන් ඒ දෙන්න නතරවෙලා ඉන්නේ මම කලින් හිටපු කාමරේ.

දැන් මට ඉන්න හරියකට තැනකුත් නැහැ, අපි ඉක්මනටම අලුත් තැනක් හොයා ගන්නම්, එතකල් මෙයාට මෙහේ ඉන්න දෙන්න කියලා අම්ම සර්ට කිව්වා. එදා අම්මගේ මුණේ තිබ්බ දුක මම හොඳටම දැක්කා. අන්තිමට මට එදා මගේ බඩුමුට්ටු ටිකත් අරගෙන අංකල්ගේ කන්තෝරු කාමරේට යන්න සිද්ධ උනා. ඒකේ බිම තමයි මට නිදාගන්න උනෙත්. හරියටම සතියක් මම කන්තෝරු කාමරේ තමයි නිදා ගත්තේ.


මට නතර වෙන්න අලුත් තැනක් හොයා ගන්න මගේ අම්මලට පුළුවන් උනෙත් නැහැ. අන්තිමට මාව ඒ ඉස්කෝලෙන් අස් කරගෙන යන්න අම්මල තීරණය කළා.
ඒ ඉස්කෝලෙන් අස්වෙන දවසේ එක එක දේවල්වලට ආධාර විදිහටයි, මොකක්දෝ මන්ද මැච් එකකටයි කියල ලොකු ගාණක් මගේ දුප්පත් අම්මලාගෙන් කඩා ගන්නත් ඒ හිඟන ඉස්කෝලේ පරිපාලනෙන් කටයුතු කරලා තිබුණා. අම්ම ඇස්දෙකේ කඳුළු පොරෝගෙන අතේ තිබ්බ ඔක්කොම වගේ සල්ලි ටික ඒවාට ගෙවලා බොහොම අමාරුවෙන් මාව ඉස්කෝලෙන් අස්කර ගත්තා.
ඒ වෙද්දී අපේ අලුත් පන්තිබාර ටීචර් අම්මගෙන් අහල තිබුණා ඇයි මාව ඉස්කෝලෙන් අස්කරන්නේ කියලා. ඉතින් අම්ම වෙච්ච ඔක්කොම දේවල් ඒ මිස්ටත් කියල තිබුණා.
ඊට පස්සේ මමයි අම්මයි දෙන්න එක්ක ඉසුරුපායේ ගොඩ වෙලාවක් රස්තියාදු උනා මට යන්න ඉස්කෝලයක් හොයා ගන්න.  අන්තිමට කිසිම විසඳුමක් නැතුවම මම අම්ම එක්ක ගෙදර ආව, ඒත් මට යන්න ඉස්කෝලයක් ලැබිල තිබුනේ නැහැ ඒ වෙද්දීත්.


අම්ම මාත් එක්ක කියල තියෙනවා "අනිත් දරුවෝ වගේ නෙමෙයි ඔයා ඉපදුනු වෙලාවෙ මට කිසිම වේදනාවක් දැනුනේ නැහැ" කියලා.
සමහර විට අපේ පවුලට ලැබුණු පළවෙනි පිරිමි දරුවා නිසා ඇති වෙච්ච සතුටටද දන්නෙත් නැහැ.
ඉස්පිරිතාලේ ගිහිං නතර වෙච්ච හැටියේම වගේ මාව හම්බ උනාලු. ඊට පස්සේ පහුවෙනිදා ටිකට් කපාගෙන ගෙදර ආවලු. ඒ දවසෙවත් මම නිසා කිසිම වේදනාවක් වින්දේ නැහැ කියල කියපු අම්ම මේ දවස්ටිකේ මම නිසා පුදුම දුකක් වින්දබව මට මේ වෙනකොට තේරිලා තිබුනේ.

Thursday 5 January 2012

පාසල් විත්ති 07 - මෝහිණී සහ මගේ මුල්ම කවකට්ට

මම නැති අතරේ මගේ කරත්තේ නැති නාස්ති කොරල දාල තිබුනා අපේ මලයා. එයාට අක්කල කියන්නේ පොඩි මල්ලි නිසා මමත් එයාට කියන්නේ පොඩි මල්ලි කියලයි. අන්තිමට අපි දෙන්න පුරුදු විදිහට සෙල්ලම් කරන්න පටන් ගත්තා. බට තුවක්කුද, සෙල්ලම් කරත්තද, ඒ අස්සේ ගෙදර වැඩයි මේ හැම එකක්ම අතරේ කොහොමින් කොහොම හරි මේ නිවාඩුවත් බොහෝම නරක විදිහට ඉක්මනටම ගෙවිල ගියා. නිවාඩුව ඉවර වෙලා ආපහු බෝඩිමට යන දවස තමයි මේ ලෝකේ තියෙන එපාම කරපු දවස.
ඇයි අපිට ඉස්කෝලේ නොයා ඉන්න බැරි කියල හිතිච්ච දවසුත් තිබුනා හරියට. ආපහු ඉතින් බර වෙච්ච හිතත් අරගෙන අක්කලාගේ බෝඩිමට ගියා නිවාඩුවෙන් පස්සේ. කරුම බෝඩින් ජිවිතේ.


මම ශිෂ්‍යත්වේ පාස් වුනාට පස්සේ අම්මල කවකටු පෙට්ටියකුයි තීන්ත පෑනකුයි අරගෙන දුන්නා. ඒ ඇරෙන්න මට වෙන කාගෙන්වත් කිසිම දෙයක් ලැබුනේ නැහැ. ඊට පස්සේ මම ලබපු ජයග්‍රහණ වලට කියලත් කිසිම දෙයක් මට ලැබිල නැහැ පිට අයගෙන්. හැබැයි අම්මගේ මුණේඋතුරන ආදරේත්, තාත්තගේ මුණේ උතුරපු සතුටත්  මට නොඅඩුව ලැබිල තියෙනවා.


මම මේ කියන දවස්වල (1991) තීන්ත පෑනක් කියන්නෙත් අපිට මහමෙරක් වගේ වටින වස්තුවක්. මගේ මේ වටිනා කියන වස්තුන් ටික මම නිවාඩුවට ගෙදර එද්දී ගෙදර අරගෙන එන්නේ නැහැ, මට දීල තිබුන මේස ලාච්චුවේ දාල වහල තියල තමයි මම ගෙදර එන්නේ. මොනවා හරි ඉස්කෝලේ වැඩක් කරන්න දීල තියෙනවනම් ඒ පොත් ටික විතරක් මම අරගෙන එනවා. ඒ ඉස්කෝලෙ මිස්ලා නිවාඩු කාලේදී ගෙදරදී කරගෙන එන්න කියල ගොඩක් වැඩ දුන්නේ නැහැ. ඒ අතින්නම් මාර හොඳයි.


වෙනද වගේම තාත්ත මාවයි, චුටි අක්කවයි එක්කගෙන කොළඹ ආව. මුලින්ම අපි චුටි අක්කගේ හොස්ටල් එකට ගිහිං එයාව එහෙට ඇරලවලා ආව. ඊට පස්සේ මම. බෝඩිමට ගිහිං මාව ඇරලවපු තාත්ත ආ පයින්ම වගේ ආපහු යන්න ගියා. තාත්ත ගියාට පස්සේ මම කාමරේට ගිහිං ඇඳුම් එහෙම මාරු කරගෙන මුණකට හෝදගෙනම ආවා. අක්කත් මගෙන් ගෙදර විස්තර එහෙමත් ඇහුවා. දවස සාමාන්‍යය විදිහට ගෙවී යමින් තිබුනේ. ඒත් මම අහම්බෙන් වගේ ලාච්චුව ඇරලා බැලුවා. කවකටු පෙට්ටිය තියෙනවා. ආආආ‍.. කෝ මේ කවකටුවේ තුඩ, ඒ මදිවට ඒක උණුවෙලා ගිහිං, කළු ගැහිලත් එක්ක. මට හරි දුක හිතුනා ඒකට වෙලා තිබ්බ විනාසේ දැක්කහම.
මම ගිහිං අක්කාගෙන් ඇහුවා මේකට ඔයගොල්ලෝ මොනවහරි කලාද කියලා. එතකොට අක්ක  කිව්වා "බලන්නකෝ xxx... සර් ඕක ගෑස් ලිපට අල්ලලා රත්කරලා මොකක්ද මන්ද ප්ලාස්ටික් භාජනයක් හිල් කරන්න හැදුවා, රස්නේ වැඩි කමට වෙන්න ඇති, උනුවෙලා ගියා" කියලා.


ඔයාට මොනවහරි වැඩක් කරන්න තියෙනවනම් අංකල්ගේ කන්තෝරු කාමරේ තියෙන ලාච්චුවේ තියෙන කවකටුව අර ගන්න කියලා. අංකල් ඉස්සර වැඩ කරලා තියෙන්නේ ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පියෙක් විදිහට. එයා තාමත් සමහර වෙලාවට ලොකු කඩදාසි කොළ මෙසේ උඩ එලාගෙන ඒ වගේ වැඩ කරනවා මම දැකල තියෙනවා. ඒත් ඉතින් එයා ගාව තියෙන ලොකු කවකට්ටෙන් මට වැඩක් නැතිබව එයාලට තේරෙන්නේ නැද්ද. අනික මට තියාගන්න දෙන්නෙත් නැහැනේ. මගේ කවකටුව කැඩුවට වෙනුවෙන් අලුත් එකක් අරගෙන දෙන්න එයාල උනන්දු උනේ නැහැ, මටත් අලුත් එකක් ඉල්ලන්න පුළුවන් කමක් තිබුනෙත් නැහැ. අන්තිමට උනේ මට තෑගී ලැබුණු කවකටුව නැති වෙච්ච එක විතරයි.

සමහර දවස් වලට මමයි රෝහිණීයි නින්ද යනකල් ගෙවල් වල විස්තර කතා කරනවා. කතා කරනවා කිව්වට, රෝහිණි මගෙන් අහනවා අපේ ගෙදර විස්තර. මම ඒවාට උත්තර දෙනවා. මට කලින් රෝහිණි නිදා ගන්න දවසුත් තියෙනවා. මම සමහර දවස්වලට ඉස්කෝලේ වැඩ මොනවහරි කරකර ඉඳලා පරක්කු වෙලා නිදා ගන්නවා.
එක දවසක් රෝහිණි කලින්ම නිදා ගත්තා, මමත් පාඩම් වැඩ වගයක් කරලා නිදා ගන්න ගියාට රස්නේ වැඩි කමට හරියකට නින්ද යන්නේ නැහැ.
කොහොමටත් මේ කාලේ වෙද්දී එහේ ගෙදර හරි රස්නෙයි,
මෙහෙම අමාරුවෙන් නිදා ගත්තු මට කොරේ පිටට මරේ කියන්නැහේ මහ රෑ ඇහැරුනා චූ බරක් හැදිලා. මම ඉතින් නැගිටලා චූ දාන්න යන්න කාමරේ ලයිට් එක දැම්මා. දොරට කිට්ටුවම තියෙන බුරු ඇඳේ නිදාගෙන හිටපු රෝහිණීදැකපු ගමන් මගේ චූ බරත් කොහෙන් ගියාද කියල නැති උනා. මහ රෑ 12 ට මෝහිණීදකින මනුස්සයෙක් බයවෙන තරමට මම බය උනාද කොහෙද. බෝඩිමේ අක්ක එදා බාගෙට හරි වහගෙන හිටපු ටික රෝහිණී එළියට දාගෙන නිදි. මේ පාරනම් මාව හොඳටම බය උනා,
ඊඊඊඊඊ...... ඇයි මේ @#&$^@*.....!!


ඉක්මනට සිහි එළවාගත්තු මම කාමරෙන් එළියට ගියේ කිසි සද්දයක් ඇහෙන්නේ නැති වෙන්න. හැබැයි මම එළියට ගියේ කාමරේ ලයිට් එක දාල. නැත්නම් මට ආපහු එන්න පාර පේන්නේ නැහැනේ. මම ගිහිං  චූ දාල ආවට පස්සෙත් එයා එහෙම්මමයි. එහේ  ගේ ඇතුළෙම නාන කාමරයක් තිබුණු නිසා හොඳයි. නැත්නම් කලිසමේම චූ යනවා මට.

ඊට පස්සේ  ලයිට් එක නිවල දාල මම නිදා ගන්න ගියා, ඒත් නින්ද මගේ ගාවට එන්න ටික වෙලාවක් නෙමෙයි ගොඩ වෙලාවක්ම ගියා. ඇයි ඉතින් මෙච්චර පොඩි වයසකදී දකින්න ඕනේ දෙයක්ද දැක්කේ.
!@~$#$ #*  ^$ *^, >?:*&)-(