නිධන් වදුල, කළු කොටියා සහ කිතුල් මැදීම -01

මුකුත් ලියන්න හිතෙන්නෙම නැහැ, හරි කම්මැලියි. කිසි ප්‍රෙෂර් එකක් නැතුවම ගැස්ට්‍රයිටීස් තද වෙලා. දවල් අතේ පොඩි පහේ ඔපරේසමකට යන්න හිටියට ඒකත් කැන්සල් උනා. කාලෙකින් මුකුත් ලිව්වේ නැති නිසාත් මොනවාහරි ලියන්න ඕනේ කියල හිතිච්ච නිසාත් පොඩි පහේ පෝස්ට් එකක් ලියල දාන්න හිතුවා.

තාත්තගේ යාලුවෙක් වෙච්ච සෝමේ මාමා කලින් වැඩ කලේ අපේ ගමේ ඉස්පිරිතාලේ. තාත්තගේ මරණේ සිද්ධවුනේ 2004 දී. තාත්ත ජීවත්වෙලා හිටපු කාලේදී සෝමේ මාමව මට ඒ තරම් මතකයක් තිබ්බේ නැති තරම්. පස්සේ කාලෙක දවසක් දෙකක් හම්බවෙලා කතා බහ කලාට පස්සේ තමයි මට මතක් උනේ එක දවසක් අපේ ගෙදර ඇවිත් තාත්ත එක්ක ගේ ඇතුලේ බොන්න හදල අම්මගෙන් බැනුම් අහගෙනත් ගියපු කෙනෙක් නේද කියල.

මෙන්න මගේ පරණ යාළුවා, සෝමේ මාමගේ පැලට යන අඩිපාර ගාව....

දැනට අවුරුදු තුනකට විතර කලින් මගේ ගාව පරණ ජීප්පුව තිබ්බ කාලේ මම අපේ ලොකු මස්සිනාත් එක්ක සෝමේ මාමලාගේ ගෙදර ගියා දවස් දෙකක්. ඔය ගමන යන්න ඒ ජීප් එකටත් සෑහෙන කට්ටක් කන්න සිද්ධ උනා. ප්‍රධාන පාරෙන් උඩට යන්න තියෙන පාරේ මුල කොටසේ කොන්ක්‍රීට් දාල තිබුනා මීටර් හාර පන්සීයක් විතර. කොන්ක්‍රීට් එක ඉවර වෙන තැන පාර හරහා පොඩි දොළ පාරක් ගලාගෙන යනවා. ඊට පස්සේ කඳු පල්ලම් තඩි ගල් ගෙඩි උඩින් ගලින් ගලට පැන පැන දොළ පාරවල් දහයක් දොළහක් පහු කරගෙන මට හිතෙන විදිහට කිලෝ මීටරම දහයක් දොළහක් විතර කැලේ මැදට යන්න  ඕනේ. එක තැනකදී රටේ ප්‍රකට ගඟක මුල හරියෙනුත් එගොඩ වෙන්න ඕනේ.

මේ ඒ අතරමග තියෙන විශේෂ හොර ගහක්, සාමාන්‍යයෙන් හොර කියන්නේ තනි ගහක්. නමුත් මේ ගහ මුල හරියෙන්ම් ගස් පහක් විදිහට බෙදිලා ඒ එක ගහක් වට අඩි තුන හතරක පමණ ප්‍රමාණයෙන් යුතුව හැදිලා තියෙන එක විශේෂ පිහිටීමක්...

මේක මෝහිනී ඇල්ල කියලයි දැන ගන්න ලැබුනේ, ෆෝන් එකෙන් ගත්තු ෆොටෝ නිසා පැහැදිලි නැහැ...

ඔය ගමන ගියේ අපේ ලොකු මස්සිනාගේ උවමනාවකට, කොයිකටත් කියල මම කැමරා එකත් වාහනේට පටෝ ගත්ත. එකෙන් ලොකු ප්‍රයෝජනයක් උනේ නැතත් මගෙත් එක්ක ගියපු සෝමේ මාමත් ඇතුළු හැම කෙනාම බයෙන් මැරෙන්න හදපු කැතම කැත පළා පොළඟෙක් බලා කියාගෙන ෆොටෝ එකක් අල්ලගෙන එන්න නම් පුළුවන් උනා.

ඒ මනුස්සය දෙවෙනි කසාදෙ කරගෙන තියෙන්නේ පොතේ පතේ ලියල එහෙම නෙමෙයි. පලවෙනි කසාදෙ නැන්දා ජීවත්ව හිටිද්දීම සහ කරදඬු උස් මහත් වෙච්ච පුතාලගේ විරෝධය මැද්දේ තමයි සෝමේ මාම ඒ නැන්ද එක්ක සහේට ගිහින් තිබ්බේ. ඒ ගෑණු මනුස්සයා මීගමු පැත්තේ කෙනෙක්. ඔය අහ  පාර අයිනේ තිබ්බ පොඩි පැලක තමයි මුන්දා ජීවත්වෙලා තිබ්බේ. ඒ නැන්දා එහෙට ආපු හැටියක් එහෙමත් මම දන්නේ නැහැ. මම මේ තරම හරි දැනගත්තේ අපේ මලයගෙන් සහ මස්සිනාගෙන්. කොටින්ම කියනවානම් මගෙත් එක්ක කැලේ යන සමහර යාළුවෝ ඉන්නවා, උන් කසාද බැඳලද, ළමයි බමයි ඉන්නවද, උන්ගේ ගෑණු රස්සා කරනවද ඕවා කිසි දෙයක් මම දන්නේ නැහැ.

වතාවක් මම ගෙදර උන්දලා එක්ක වීරවිල ගියා. ඒ ගිහින් කතරගම සිතුල්පව්ව එහෙමත් ගියා මතක ඇතිනේ. මම එහේ ගියාම නිදහසේ ජීවත් වෙන ගෙදරට එහා ගෙදර ඉන්න අනුර බාප්පා ගැනත් මේ වගේම ගැටළු තොගයක් අපේ උන්දැගෙයි නැන්දම්මාගෙයි ඔළුවට ඇවිත් මගෙන් අහන්න ගත්තා. අනුර බාප්පාගේ ගෑණු මනුස්සයා මොකද කරන්නේ, එයා ගෙදර නැත්තේ මොකද, එයා උසද කොටද මහතද කියල ප්‍රශ්න ලෝකයයි.

මම ඕවා දන්න එකක්යැ. මම අනුර බාප්පා ගැන දන්නේ මම එහේ ගියාම මට කන්න තමන් කන විදිහටම පිළි ජාති නැතුව හේනේන් කඩාගෙන ආපු වම්බට්ටක් එක්ක, මෑ කරළක් එක්ක හරි බත් ඩිංගක් හදල දෙන එකයි, පළාතට ගැලපෙන අනුපාන කිසි බයක් හැකක් නැතුව ගෙයි ඉස්තෝප්පුවේ පුටුවක වාඩිවෙලා ගන්න(අපිටත් දීල) නිතරම ආකහේ ඉන්න පුද්ගලයෙක් බවත්, මම ආවහම සීල් පොඩ්ඩක් ගන්න කැමැත්තෙන් ඉන්න කෙනෙක් බවත්, අවුරුදු හත අටක පොඩි පුතෙක් ඉන්න බවත් විතරයි.

එදානම් විනාඩි පහක් දහයක් ගියේ නැහැ ඒ අවශ්‍ය කරන කරුණු කාරණා ටික හොයා ගන්න අපේ නැන්දම්මයි එයාගේ දු පොඩිත්තයි සමත් වෙලා තිබුනා. දැන් යමුකෝ ප්‍රධාන කතාවට.

සෝමේ මාම අර නැන්දත් එක්ක පැටලවිලා කියල දැනගත්තු සෝමේ මාමගේ  පුතෙක් ඇවිත් අර නැන්දගේ පැල්කොටේ කඩල බිඳලා දාල බඩුමුට්ටු ඔක්කොම කුඩු කරලා දාල ගිහින් තිබුනා. එතනින් පස්සේ තමයි මේ ජෝඩුව මහ මුකලානෙට ගිහින් රක්ෂිතේ පොඩියට පැලක් අටෝගෙන ඒ අලුත් ජීවිතේ පටන් අරගෙන තිබ්බේ. මොනවා නැතත් මේ දෙන්නගේ තරමක වයස් පරතරයක් තියෙන බවනම් මට තේරිලා තිබුනත් කැලේ කොලේට හැඩ ගැහිලා අපුරුවට ජීවත් වෙන්න ඒ දෙන්න සමත් වෙච්ච බවක් තමයි මට තේරුනේ.තේ පොඩ්ඩක් වවාගෙන, එළවළු පලාවක් වවාගෙන හිටපු මුන්දලා හැම ඉරිදම පොළේ යන එක පුරුද්දක් වශයෙන් කරන්නේ සමාජයට පොඩ්ඩක් ඔළුව දාල එන්න ඕනේ නිසා වෙන්න ඕනේ.

ඒ යද්දී මහ පාරට තියෙන කිලෝමීටර දහයේ දොළහේ දුර පයින් ගිහින් ඉතුරු කිලෝමීටර දහය බස් එකේ ගිහින් තමයි පොළට යනවය කියන්නේ. ආපහු එද්දී බස් එකේ එන්න පුළුවන් දුර ඇවිත් ඉතුරු ටික එනවය කියන්නේ ත්‍රීවීල් එකේ. ඒ දුර යන්න ත්‍රීවීල් එකක් රුපියල් 2,500/- ක් ගන්නවලු. ඒකෙන්ම පාරේ තත්ත්වය හිතා ගන්න පුළුවන් වේවි.

කූඩැල්ලන්ට ලේ ටිකක් හෙම දන් දීල ඉවරවෙලා සෝමේ මාමලාගේ පුංචි පැලට දවල් වෙද්දී ගාටන්න අපිට පුළුවන් උනා. සෝමේ මාම ඒ වෙලාවේ ගහෙන් බාල අරගෙන ආපු පෙණ දාන කිතුල් රා ටිකක් තොල ගාල සෝමේ මාමගේ කැලෑ කතා අහන්න ගල් ගෙඩි උඩ වාඩි උනා. සෝමේ මාමට ආණ්ඩුවෙන් පෙන්ෂන් එක හම්බ උනත් මිනිහා තවම හොඳ සනීපෙන් ඉන්නවා. ඔය කියන කාලේ කිතුල් මල් පහක් හයක් මැදගෙන ඒවායේ ආදායමත් අරගෙන තමයි ජීවත් උනේ.

මිනිහ අපිට කියපු කතාවක් නිසා මගේ ඔළුවේ කොන්ඩ ගස් කෙළින් උනා. පණ පිටින් ඉන්න කළු කොටියෙක් ඒ අවට ඉන්නවා කියල සෝමේ මාම විතරක් නෙමෙයි ඒ නැන්දත් දැකල තියෙනවලු.

ඊට පස්සේ මම ඔය ගැන හොයල ෆොටෝ එකක් ගහන්න පුළුවන් ක්‍රමයක් ගැන කල්පනා කරද්දී පහු ගිය මැයි මාසේ ඒ කියන්නේ 2015 මැයි මාසේ 30 වගේ කිට්ටුව ආපහු ආරංචිය ආවා ඌ ඒ ඉසව්වට ඇවිත්ය කියලා. වාහනෙත් නැති එකේ බස් එකේ ගියා අදාළ දිහාට, අපේ මලයවත් කළින්ම කතා කරගෙන පිටත් උනා ඒ ගමන. පැය තුනකට වඩා වැඩි මහ දුෂ්කර ත්‍රිවිල් ගමනකින් පස්සේ කළුවර වැටෙද්දී සෝමේ මාමලාගේ ගෙදරට යන්න අපිට පුළුවන් උනා.

එදා වැස්ස නිසි ත්‍රිවිල් එකේ ආපු මහන්සිය නිසි කොටි අල්ලන්න නෙමෙයි පාන් කියා ගන්න බැරුවයි අපි දෙන්න උන්නේ. ඒ මදිවට වැහින්නත් පටන් ගත්තා. අන්තිමේදී කළු කොටියව ෆොටෝ ගහන්න ට්‍රයි කරන මිෂන් එක පසුවට සහ වෙන ක්‍රමේකට කරන්න තීරණය කරලා අපි තුන් දෙනාත් එක්ක අපි එහේ යනකොට අරගෙන ගියපු බෝතලේට වග කියන්න පටන් ගත්තා. මේ වෙද්දී කලින් වගේ නෙමෙයි සෝමේ මාම සැටලයිට් TV එකකුත් අරගෙන, ටර්බයින් එකක් ගහල ගෙදරට කරන්ට් එකත් අරගෙන. ගෙටත් කටු මැටියෙන්ම තව පොඩි කාමරයකුයි ඉස්තෝප්පු කෑල්ලකුයි එක්කාසු කරලත් තිබ්බා.

ඔය අතරේදී තමයි සෝමේ මාම තමන්ගේ පරණ මතකය එළියට දාන්න පටන් ගත්තේ. ඔය අතරේ තිබ්බ එක දෙයක් තමයි නිධන් වදුල ගැන, අනික කිතුල් මැදිල්ල ගැන.

කළු කොටිය ගැන පස්සේ ලියන්නම්. මේ මොහොතේ ලොකු දෙයක් ලියන්න වෙලාවක් නැති නිසා මම නිධන් වදුල ගැන කියන්නම්. ඉස්සර කාලෙක සෝමේ මාම කවුද මන්ද ඇමති කෙනෙක් ගාව බොහොම ළඟ සේවකයෙක් වශයෙන් වැඩ කරගෙන හිටියලු. ඒ ගෙදර තිබිල ඔය පොත අරගෙන එන්න ඉල්ලුවම අර මනුස්සය ඇහුවල උඹට මොටද ඕක කියලා. පොඩ්ඩක් බලල ගෙනත් දෙන්නම් කියල කිව්වට පස්සේ අර ඇමතියත් අකමැත්තක් පෙන්නලා නැහැ.

ඕක අරගෙන ආවට මේ මනුස්සයට මේකේ ඇති පළක් පොරෝජනයක් දන්නේ නැති නිසා ඒකෙ කොපියක් ගන්නෙවත් නැතුව පහුවෙනිදම ඒක ගෙනිහින් දුන්නා කියල අද මිනිහ කියන්නේ බොහොම විස්සෝපෙන්. හැබැයි මිනිහත් නිකං ඉඳල නැහැ, තමන්ට අදාළ තැනකට අදාළ එක කවියක් කට පාඩම් කරගෙන.

මිනිහ ඒක ඒ දවස් වලම හෙව්වලු කිසි සළකුණක් හොයා ගන්න බැරි වෙච්ච නිසා ඒ වැඩේ අත ඇරලා දැම්මලු. වචන කීපයක් අඩු කරලා ඒ වදුල මම මෙතන පල කොරනවා. නිකමටවත් මේක පස්සේ යන්න හිතන්න එහෙම එපා. ඕවා මහ වාත වෙන්න පුළුවන් වැඩ.

Xxxxxxතොට පරණ තොටුව

එහි xx වැලක් කොටා ඇත

එය අල්ලා මිනිසෙක් ඇත

එහි මහා නිධානයක් ඇත

මෙන්න මේ වගේ පොඩි පොඩි විස්තර සහිත කවි වගේ ඒවා තමයිලු ඔය නිධන් වදුලේ තියෙන්නේ. සමහර මිනිස්සු සැක පහළ කරනවා නිධන් කියන ජාතිය තියෙනවද කියන එක ගැන. එහෙම දේවල් තියෙනවා, ඒක ඇත්ත බව පිළිගන්න පුළුවන් කරුණු කාරණා සෑහෙන ප්‍රමාණයක් මම අහල දැකල ලියල තියෙනවා. අපේ පැත්තේ එහෙම දේවල් අරගෙන එක පාර පෝසත් වෙච්ච මිනිස්සු අදටත් ඉන්නවා.

නමුත් ඒ පන්සල් වල චෛත්‍ය අස්සේ, බුදු පිළිම ඇතුලේ එහෙම නෙමෙයි. වෙන වෙන් තැන්වල. අර වගේ තැනක තිබුනත් තියෙන්නේ ආගමික භක්තියකින් තැන්පත් කරන බොහොම සුළු සුළු දේවල් කියල තමයි කියන්නේ.

නිධන් හාරන මුවාවෙන් ඉස්සර කාලෙක පැරණි බෞද්ධ වෙහෙර විහාර, පිළිම වහන්සේලා විනාශ කරන ව්‍යාපාරයක් ලංකාවේ විශාල ව්‍යාපාරිකයෙක් යටතේ තිබුන බවක් මම අහල තියෙනවා, ඒක කෙරෙව්වා කියන මිනිහ එක පාරට වැටුනේ හරියට මහ විශාල ගහක් කඩා වැටෙනවා වගේ, අදටත් පණ පිටින් ඉන්නවා. නමුත් උන්නද මළාද කියල නැතුව වගේ තමයි ඉන්නේ.

ඒ වගේම අපිට අද වෙද්දී සතියකට නිධන් හාරන්න ගිහින් පොලිසියට අහු වෙච්ච සිද්ධි කීයක්නම් අහන්න දකින්න ලැබෙනවද.ඒ නිසා මම මේ ලියන එවයෙන් මේ වගේ වැඩ වලට උත්ප්‍රේරණයක් ගන්නේ නැත්නම් තමයි මම වඩා කැමති.

ඔය නිධන් පස්සේ යනවට වඩා හොඳයි කිතුල් මදින එක, මම ඊළඟ පෝස්ට් එකකින් ඒ ගැනයි, කළු කොටියාගේ කතාවයි කියන්නම්.

ඔය කිට්ටුවම මහ අද්භූත විශාල වලක් තියෙනවලු ලොකු ගල් තලාවක. ඒකට ලොකු දොළ පාරවල් හතරක් වැටෙනවලු. ඒ වල අක්කරයක තරමේ ලොකු එකක් කියලයි සෝමේ මාමා සහ ඒක බලන්න ගියපු අනිත් මිනිස්සුත් කියන්නේ. පතුලක් පේන්නේ නැති විශාල සුළි කැරකෙන ඒ වල මහ භයානක තැනක් විදිහට තමයි ඒ මිනිස්සුත් සළකන්නේ. මුකුත් ඕනේ නැහැ වතාවක සෝමේ මාමව හම්බ වෙන්න ආව මාස්ටර් ඩයිවර්ස් එකේ කිමිඳුම් කරුවෝ පවා ඒකට බහින්න බය උනා කියලයි සෝමේ මාමා කියන්නේ.

අපි ගියපු වෙලාවේ වැහැලා ගල් තලාව ලිස්සන නිසා එතනට යන්න බැරි උනා. හැකි ඉක්මණින් ඒ ගැනත් මම දාන්නම්. මොකද ඒක බලා ගන්න මටත් පුදුම කුතුහලයක් තියෙන්නේ. එහෙනම් අදට ඇති...