නෑම...

ඔහොම ගිහිං මම කොහොමින් කොහොම හරි 11 වසර පන්තියේ ඉන්න කාලේ. ඒ දවස්‌ වල ඉස්කෝලේ ඇරෙන්නේ 01:30 ට. ඒත් සමහර දවස් වලට අපි කොහොම හරි කලින්ම එළියට පනින දවසුත් තිබ්බා.
වෙන මොකකටවත් නෙමෙයි එළියට යන්නේ නාන්න. අපේ ඉස්කෝලේ පිටිපස්සේ පොඩි පහේ ඇළ පාරක් තිබුනා.

අඩුම ගානේ සතියකට දවස්‌ 5 ක්වත්  මේ ඇලේ නෑවෙ නැත්නම් අපිට නිකන් මොකක්ද වගේ. සමහර දවස්‌ වලට විද්‍යා පන්තිය කට් කරගෙන සෙනසුරාදාටත් නාන්න යනවා.
පිටිපස්සේ කියල කිව්වට ළඟින්මත් නෙමෙයි මේක තිබුනේ. කිලෝමීටරයක් දෙකක් පයින් ගාටන්නත් ඕනේ.
නිකන්මත් නෙමෙයි ගොඩක් දුර යන්න තියෙන්නේ නියරක් දිගේ. 
කොහොමටත් අපි ඔතනට යන්න කලින් කඩෙන් ෂොපින් බෑග් කීපෙකුත් අරගෙනම තමයි යන්නේ අපේ ඇඳුම් කැඩුම් ටික දාල තියන්න.
මීට අමතරව අපිට  තියෙන ලොකුම කරදරේ තමයි රොබින් හුඩ් පවුලෙන් අපිට එල්ල වෙලා තිබ්බ තර්ජනේ. මේ කියන රොබින් හුඩ් නෙමෙයි ඇත්තටම සැර. මැරියන් නෝනා. මේ වෙන කවුරුවත් නෙමෙයි අපේම යාලුවෙක් වෙච්ච ලසාගේ අම්මයි තාත්තයි. අපි මොන පාරෙන්  ඇළට ගියත් මෙයාලගේ ගේ ගාවින් යන්නම වෙනවා. එහෙම අපි යනවා දැක්කොත් ඉතින් බැනුම් තමයි.මොකද මැරියන් දන්නවා අපි මේ යන්නේ හොඳ ගමනක් නෙමෙයි කියලා අනික ඉස්කොලෙනුත් පැනලා. ඒ මදිවට අනිත් ළමයි ඕ ලෙවල් විභාගේ ගැන මහන්සි වෙන කාලේ. අපරාදේ කියන්න බැහැ අපේ රොබින් මහත්තයානම් කිසි කරදරයක් නැති මනුස්සයා.
කවදාවත් අපිට තියා ලසාටවත් මුකුත් කියන්නේ නැහැ ලේසියෙන්.
මැරියන් නෝනා තමයි අපේ පන්තියට රසම රස බත් එක එවන්නේ. මම ඉතින් සමහර දවස්‌ වලට එහෙ ගිහිං දවල්ටත් කාල එන දවස්‌ තිබුනා.
එක දවසක් ලසත් ආව අපිත් එක්ක නාන්න යන්න. අන්න එදානම් මැරියන් නෝනට අහු නොවෙන්න කවදාවත් මනුස්සයෙක් පය නොගහපු හෙන දන් කැලෑවක් මැද්දෙනුත් යන්න උනා.
කොහොමින් කොහොම හරි මේ බාධකේ පහු කර ගත්තට පස්සේ තියෙන්නේ කුඹුර. ඒක තමයි අනිත් කරදරේ.  ඔයාලට අමුතුවෙන් කියන්න ඕනේ නැහැනේ මේ තෙත් කලාපේ ගැන. හැමදාම වගේ වැහැලා වැහැලා සමහර දවස්‌ වලට නියරවල් හොඳට මඩ වෙච්ච දවසුත් තියෙනවා. 
මුලින්ම කරන්නේ නියරේ මඩ වගේ තියෙනවනම් සපත්තු දෙක ගලවලා ගන්නවා අතට. ඊට පස්සේ කලිසමත් නමා ගන්නවා උපරිම උඩට. දැන් ගමනේ යා.

ආපහු එන්න වෙන්නෙත් ඉතින් මේ පාරෙමනේ, එතකොට නාපු හරියෙන් වැඩක් නැහැ. ඒත් අපි සැලෙයි ඕවට.
මේ වැඩේට හැමදාම වගේ යන සෙට් එකකුත් හිටියා. මම, හසියා, නීනා, මේරා, තරා, මීට අමතරව ඉඳල හිටලා එන එව්වෝ උනේ බෝපයා, අබිලින්, ජූසා, නරිය, ලසා, අන්ජනය. (තව කවුද ආවේ කියල දැන් හරියටම මතක නැහැ. ඒත් මීට වඩා කට්ටියනම් හිටියා)
සමහර දවස් වලට පාන් ගෙඩියක් දෙකක්, බිස්කට් ටිකක් එහෙමත් අරගෙන යනවා ඇළ ගාවට. ඒත් කවදාවත් මත්පැන් වගේ දේවල්නම් අරගෙන ගියේ නැහැ. ඒ කාලේ අනිත් පන්ති වල ඉන්න ළමයි ඔව්ව පාවිච්චි කලාට අපි එහෙම කලේ නැහැ. අපි පොඩ්ඩක් උඩින් තමයි හිටියේ ශිෂ්‍යත්ව පන්තියක හිටපු නිසා. ඒ මදිවට කොහේ හරි මොකක් හරි බලන්න ගියත් අපි පෝලිම පනින්නේ නැතුව පිළිවෙලකට ඉන්නත් ට්‍රයි එකක් දුන්න.
ඒ නිසා අපි ඕවට නැහැ.
ඔන්න ඔහොම යන්තම් මේ කියන ඇළ ගාවට ගිහිං ඔක්කොම ඇඳුම් උනා දාල යට කලිසම(ජොකා) පිටින් තමයි අපි නාන්නේ. නානවා කිව්වට මේක නෑමක්ම නෙමෙයි. පීනන්න බැරි එවුන් පීනන්න පුරුදු වෙනවා.
කට්ටියක් වතුරේ සම්බෝල කඩනවා. ඒ කියන්නේ අර ගොඩ ඉඳං කරන එකම තමා. බෝලේ අතට අහු වෙච්ච එකා ළඟ ඉන්න එකෙකුට කෙළින එක තමා සෙල්ලම. තව උඩ ඉඳලා වතුරට පනින එක, වතුරේ ඔට්ටු සෙල්ලං, වැඩිම වෙලාවක් දිය යට සිටීම....  මේ වගේ නොයෙකුත් සෙල්ලං.

ඔන්න එක දවසක් මේ අබිලින් ගොයියා වතුරේ බැහැල ඉන්නකොට කවුරු හරි මේකව මුලාවේ දාලා. ඒ කියන්නේ අපිට වඩා අඩි දෙකක් විතර ගැඹුරු තැනක් "වැඩිය ගැඹුරු නැහැ" කියල මුට කියලා. මේකත් ඉතින් හොයන්නේ බලන්නේ නැතුව පැන්නා එතනට. මේ වෙලාවේ මමත් ඔය කිට්ටුවම තමයි හිටියේ.
පීනන්න දන්නේ නැති උන්ගේ තියෙන එක දෙයක්නේ කොච්චර පීනන්න බැරි උනත් උඩ ඉඳල පනින එකනම් පනිනවා ඇලේ වතුර හිඳෙන ගානටම.
මුත් ඉතින් අන්න එහෙම පැනිල්ලක් තමයි පැන්නේ. ඒත් ටික වෙලාවකින් මට තේරුනා මොකක් හරි අවුලක් තියෙනවා කියලා. ඒ කියන්නේ කාගේ හරි අත් දෙකක් ඉහල පහල යනවා වගේ මම දැක්කා.
මමත් ඉතින් බලබල හිටියේ නැහැ, ටක් ගාල පීනුවා එතනට.
මම ගිය පරක්කුවෙන් මු එල්ලුනේ නැද්ද මගේ ඇඟේ, දැන් ඌ විතරක් නෙමෙයි මමත් යට.
මට ඒ දවස්‌ වල තරමක් හොඳට පීනන්න පුළුවන්. හැබැයි මගේ කකුලේ කෙන්ඩ පෙරළෙනවා නිතරම වගේ. එහෙම වෙච්ච කෙනෙක් ඉන්නවනම් දන්නවා ඒකෙ තියෙන සනීපේ. ඒත් මම පස්සේ පස්සේ ඒකට හුරු උනා විතරක් නෙමෙයි කෙන්ඩ පෙරළුනාට පස්සේ අත් දෙක විතරක් ගහල පීනන්නත් හුරු උනා.
ඔන්න තව පොඩ්ඩෙන් මට අමතක වෙනවා අපි දෙන්නම තාම වතුර යට නේද ඉන්නේ කියලා. මමත් ඉතින් දැන් වතුර යට ඉන්න ගමන බොහොම අමාරුවෙන් මුටත් දෙකක් ඇනලද කොහෙද බේරුනා.
බේරිලා නිකන් හිටියෙත් නැහැ. වතුර යටට ගිහිං මේකව කකුල් දෙකෙන් උස්සල ටිකක් එහාට විසි කළා. වතුරේදී බර දැනෙන්නේ නැති නිසා එහෙම කරන්න පුළුවන්. අපි සෙල්ලමක් විදිහටත් ඒ වැඩේ කරනවා සමහර වෙලාවට. 
මේ වෙලාවේ අහල පහල හිටපු අනිත් යාළුවො ටික අම්බිලියව ඇදලා අර ගත්තා. මමත් යන්තම් ගොඩට ආව. එදායින් පස්සේ අම්බිලියා ආපහු නාන්න ආවේ නැහැ.

ආ... තව දවසක් තවත් අපුරු වැඩක් උනා. ඒකනම් ඉතින් පව් වැඩක්. අපි දවසක් හැමදාම නාන තැන නැතුව අලුත් තැනකට ගියා. ඔන්න එදා හැමෝටම කලින් වතුරට පැන්නේ හසියා. ඌ පැන්නෙත් ඇලේ තිබුන ඒ දණ්ඩක් උඩ ඉඳලා. වතුර යටට ගිය මු ටික වෙලාවකින් ආවා බෙරිහන් දීගෙන. බලනකොට මු පැනපු පාරට මූව ගොඩක් යට ගිහිං නහය ගල් පොලවේ ඉලිලා නහය ටිකක් ගෙවිලා. ඒ විතරක්නම් මදෑ, රතු පාටට මොනවද එනවත් එක්ක. අපිත් ඉතින් දන්නා කියන බෙහෙත් කොළ කඩ කඩ නහයට තියල තමයි ඒ රතු පාටට එන එව්වා නවත්ත ගත්තේ. ඊට පස්සේ මු ගෙදර ගිහිං අපේ සිංහල ටීචර් වෙච්ච උගේ අම්මගෙන් හොඳට අහගෙන තිබුනා.
නාල ඉවර උනාට පස්සේ තමයි හොඳම හරිය තියෙන්නේ. ඒ කියන්නේ අපහු නියර දිගේ ඇවිත් කොහෙන් හරි මඩ හෝදගෙන සපත්තු දා ගන්න එක. ඒ මදිවට තව ප්‍රශ්නයක්. ජොකා තෙතයිනේ. මේකට ඔප්ෂන් දෙකක් තිබුනා. ඒක හොඳට මිරිකලා බාගෙට තෙත පිටින්ම අඳින එක එකක්, එහෙම නැත්නම් එයාව සාක්කුවේ දාගෙන යන එක තමයි අනිත් ක්‍රමේ. මේ කොයි විදිහට ගියත් කමිසේ උඩින් දාගෙන තමයි බස් එකේ ගෙදර යන්නේ. නැත්නම් කොහෙද.
මොකද අපි මේ නාල එහෙම ලක ලෑස්ති වෙලා ටවුන් එකට එන්නේ නිකම්ම නෙමෙයිනේ, අපිට වඩා අවුරුද්දක් පහළ ළමයින්ට පන්ති ඇරෙන වෙලාවත් බලලානේ.
මෙව්වා කොහොම උනත් අපි හැමෝම වගේ ඕ ලෙවල් පාස් වෙලා ඒ ලෙවලුත් කළා.