අම්ම මාව නළව ගන්න හදපු හැටි අගෙයි

අපේ අම්ම කියන්නේ හොඳ කවි කාරියක්, ඒ කියන්නේ කවි ගොතන්න නෙමෙයි, කවි කියන්න

ලස්සන හඬින් කවි කියද්දී අපි වශී වෙලා වගේ තමයි අහගෙන හිටියේ

අම්ම පුංචි කාලේ ඉඳල ඉගෙන ගත්තු කවි ගොඩක් අම්ම අපිව නලවද්දී කිව්වා මට මතකයි

පස්සේ පස්සේ අපි ලොකු වුනාට පස්සේ අක්කලාගේ දරුවෝ නලවද්දීත් අම්ම මේ කවිම කිව්වා

අපිට වගේ නෙමෙයි අපේ වැඩිහිටි පරම්පරාවට හොඳ මතක ශක්තියක් තිබුනා කියල මට හිතෙනවා

ඒකට එක හේතුවක් වෙන්න ඇත්තේ අපේ ජීවන රටාව තරම් එයාලගේ ජීවිත සංකීර්ණ නැති නිසා වෙන්න ඇති

අපේ අම්මල තාත්තලාගේ මතකය කියන්නේ අපේ වගේ පටු එකක් නෙමෙයි

ඒත් අපි ඉගෙන ගත්තු දේවල් වලින් මොනවද අපිට මතක තියෙන්නේ. අපි කිව්වට ඉතින් මේක සමහර අයට අදාළ නැතුව ඇති. ඒත් මටනම් එහෙමයි. ඉගෙන ගත්තු ගොඩක් දේවල් හරියට මතක නැහැ

අපේ අම්ම තාමත් මතකයෙන් සුදෝ සුදු කවි පන්තියේ කවි ඔක්කොම කියනවා. අපි පුංචි කාලේ කොච්චරනම් ආසවෙන්ද ඒවා අහගෙන හිටියේ. අදටත් අම්මගේ කටින් ඒ කවි අහන්න මම  හරිම මනාපයි.

සමහර වෙලාවට අම්ම කවි කියද්දී අම්මගේ ඇස් දෙකෙන් කඳුළු ගලනවත් මට මතකයි.

දැනුත් මට මතක් වෙනවා කටුරොද ගම්මානේ හිටපු ටිකිරි, අදිරි සුන්දර ආදර කතාවක පැටලිලා හිටපු හැටි

ඒක ආදර කතාවක් කියල ඒ කාලේ අපිට ලොකුවට තේරුනේ නැහැ

ඒත් ඒ කතාවේ සංවේදී බව අපිව සංවේදී කළා 

ගොඩ මඩ දෙකම සරුසාරය පළබරය 

කටුරොද ගම්මාන තරමක පිටිසරය

ඒ ගම මැදින් ගළනා ගඟ මනහරය

කඩමණ්ඩිය පිහිටියේ ගම කෙළවරය

මේ දරුවන් තිදෙන ගඟ වැලි තලාවට

සෙල්ලම් පිණිස එති සමහර වෙලාවට

අදිරිය කටු රොදේ මුළු ගම පළාතට

ගජ හපනා තමයි බට ලී නලාවට

ගතවිය කලක් අවුරුදු දහයක් ගෙවුනී

ඇසුරද තුන් දෙනාගේ අඩු විය කෙමෙනි

මැහුම් ගෙතුම් හා සියබස දත් රමණී

හීන් මැණිකේ දැන් හරි ලස්සන තරුණී

මෙතනින් පටන්ගෙන ගොඩ නැගෙන කවිය මුළු ජීවිතයක් පුරාවටම ගලා ගිය හැටි....

අදිරි යුද්දෙට ගිහින් අබ්බගාතයෙක් විදිහට ආපහු එද්දී ආදරය කල හීන් මැණිකේ ටිකිරිට හිමි වෙලා තිබුණු හැටි

අදිරි හොරෙන් හොරෙන් තමන්ගේ පුතාට ආදරේ කල හැටි

ඇස් දෙක අඳ පුංචි පුතාගේ කවි කියවෙද්දී අපෙත් ඇස් වල කඳුළු

මල් ලස්සනයි හොඳ හොඳ පාටයි කීවා

ඇහෙනවා දැනෙනවා xxxxxx

xxxxxxxxxxx

(අනේ මට මතක නැහැනේ)

ඇයි අම්මේ අඬන්නේ මේ කඳුළු සලා

මට දැනෙනවා යයි මගේ අත දිගට ගලා

නාඩන් අම්මේ නාඩන් මම විහිළු කළා

එන්නද ගිහින් බොරු කී කොල්ලන්ට තලා 

.........................................................................................................

ඊට පස්සේ අම්මට නොසළකන ලේලි ගැන කියවෙන කවි පන්තිය

බඩගිනි වෙලා මා ගිය කල පුතුගේ ගෙට 

මැනලා වී මිටක් දුන්නයි මල්ලකට

ගම්දෝ නොගම්දෝ කියලා සිතුනි මට

මැනලද පුතේ කිරි දුන්නේ මා නුඹට

දුකක් නොකර මා ඇති කල අම්මාට

මිටක්වත් නොදී යැව්වයි වී ඉල්ලු කොට

දෙකක් මනාල දීලත් මැගෙ සටකපට

බැහැපන් මැහැලි බැහැපන් හනිකට දොරට

(මෙන්න මේ කොටසේ අපේ ජීවිත වලට ගන්න වැදගත් යමක් තියෙනවා, අපි අපේ අම්මට ආදරේ කරන විදිහටම නේද සහකාරිය හරි සහකාරයත් එයාගේ අම්මට ආදරේ කරන්නේ කියල තේරුම් නොගන්න අඩු පාඩුව තමයි මේ)

මල්ලියේ  ඔහොම නොකරන් අපේ අම්මාට

දෙතනේ කිරි දුන්නෙත් අපි දෙන්නාට

තියෙන දෙයක් දුන්නෙත් අපි දෙන්නාට

බුදුන් වඳින ලෙස වැඳපන් අම්මාට

.............................................................................................

ඔන්න බබෝ ඇතින්නියා

ගල් අරඹේ සිටින්නියා

ගලින් ගලට පනින්නියා

පුතුට බයේ දුවන්නියා 

(මේ කවිය බබුට බයේ දුවන්නියා කියලත් කියනවා මම අහල තියෙනවා, ඒත් මම ලිව්වේ අපේ අම්ම කියපු විදිහට)

ලිඳ ළඟ මී අඹ අත්තේ

දසයකි ගෙඩි එක ඉත්තේ

ඉන් එකකුත් ඇත පුතාට

ඇතිනම් සැතපී ගත්තේ 

දොයි දොයි දොයි දොයිය පුතා

බයි බයි බයි බයිය පුතා

නුඹේ අම්මා කිරට ගියේ

කිරි එරවා එන්ට ගියේ

කිරි මුට්ටිය ගඟේ ගියේ

ගඟ දෙගොඩින් කොක්කු ගියේ

දැන් කාලේ අම්මල දරුවෝ නළවගන්න මේ විදිහට කවි කියනවද කියල කියන්න මම දන්නේ නැහැ

මමනම් මේ කවි වලින් හොඳට නැලවුනා...

මම මේ කිව්වේ මට මතක තියෙන ටික විතරයි, තව ලස්සන කවි ගොඩක් අපේ අම්මගේ මතක පොතේ තිබිල අපි ඇහුවා

අවාසනාවකට වගේ අපේ අක්කල එයාලගේ ළමයි නළවන්න මේ විදිහට කවි කිව්වේ නැහැ

ආච්චි අම්මටම තමයි ඒ කාරියත් කරන්න උනේ

අපේ අම්මලාගේ පරම්පරාවෙන් පස්සේ මේ කවි කලාවත් වැනසිලා යයිද කියල මට හිතෙනවා