නිවාසාන්තර ක්‍රීඩා උත්සවය සහ මිතුරු තොමෝ -02

පළමු කොටසින්

"අපි ආපහු ඔය වැඩ වලට නැහැ බං" කියල අපි දෙන්න ආපහු හැරිලා යන්න හදද්දී ඌ අපිව නවත්ත ගන්න සෑහෙන්න ට්‍රයි කළා. ඒත් අපි දෙන්නගේ හිත් හොඳටම කලකිරිලා ඉවරයි ඒ වෙද්දී. මේ වෙනකොට වෙලාව රෑ 10:00 ත් පහු වෙලාද කොහෙද. සියාතුලගේ ගෙදර ඒ අහල පහලම තිබුනට අපිට එහෙ යන්න හිතක් තිබුනේ නැහැ.


----------------------------------------------------------------------------------

ඉතින් අපි දෙන්නත් එක්ක ගියා ඒ කිට්ටුවම තිබ්බ අපේ හොඳ යාළුවෙක් වෙච්ච "කස්ස"ලගේ ගෙවල් පැත්තට. ඌ ඒ කාලේ වෙද්දී ප්‍රධාන ශිෂ්‍ය නායකයා වගේම, විජය නිවාසයේ නායකයා. උන්ගේ ගෙදරට ගියාම අපේ උන් කවුරුවත් එහේ නැහැ. කස්සලගේ අම්මා කිව්වා එයාල "මේරා" ලගේ ගෙදර ගිහින් බැජ් හදනවා කියලා.
එහෙට යන්නත් කිලෝමීටර 6 ක් 7 ක් යන්න ඕනේ. ඒ මදිවට කිසිම ලයිට් එළියක්‌ නැති පාරක මහා කළුවරේ.
අපි දෙන්න අස්පය නැති වෙච්ච කව්බෝයි ඩබලක් වගේ ටවුම දිහාට ගෑටුවා. ඒ දවස් වල අපිටත් ටවුන් එකේ ලොකු ලොකු අයියල එක්ක යාළු වෙන්න අඳුන ගන්න එහෙම උණක් තිබ්බ කාලේ. ටවුන් එකේ පැය ගනන් කට්ට කාල එහෙම අය කීප දෙනෙක්ව අඳුනගෙනත් හිටියේ.
ඔය අතරේ එක අයිය කෙනෙක් හිටියා, ඌ වලිවලට එහෙම වැඩිය නැති මගේ යාලුවෙක්ගෙ අයිය කෙනෙක් වෙච්ච එකෙක්. නම "කුලේ". කුලේ ගාව තමයි ටවුන් එකේ යතුර තියෙන්නේ, එහෙමයි ඒ දවස් වල හැමෝම වගේ කිව්වේ. ඒ කියන්නේ ටවුන් එක අරින්නේ වහන්නේ ඌ, මොකද උදේ පාන්දරම ටවුන් එකට ඇවිත් අන්තිමටම වගේ ටවුන් එකෙන් යන බුවෙක්. දිනපතා ටවුමේ සිද්ධ වෙන විශේෂ සිද්ධි හැම දෙයක්ම වගේ ඌ දන්නවා. ඉතින් ඌට එහෙම කියන එකෙත් වැරද්දක් නැහැ වගේ.
අපි දෙන්න මහා රෑ ටවුන් එකේ කැරකෙනකොට කුලේව හම්බ උනා. හිතේ දුකටත් එක්ක අපි ඌට සිද්ධිය කිව්වා. කතාව අහගෙන ඉඳලා ඊට පස්සේ ඌ ඒ වෙලාවේ කාගෙන මන්ද පුෂ් බයික් එකක් අපි දෙන්නට හොයල දුන්න යන දිහාවක පලයල්ලා කියලා.
වෙලාවේ හැටියට ඒකත් ලොකු දෙයක්නේ. ඉතින් අපි දෙන්න කලුවරේම අර තුන්කාලේ බයික් එකේ නැගල දැන් යනවා මේරලගේ ගෙවල් දිහාවට. අතරමගදී පාලුම පාළු හරියේදී දෙන්නට ටිකක් බය හිතුනත් එක්ක, ඒත් ඒ වෙලාවේ හිතේ ඇති වෙලා තිබ්බ කළකිරීම නිසා ඔව්ව මුකුත් ගානක් නැහැ.
මෙහෙම ගිහින් අපි දෙන්න එක්ක අර කියන ගෙදරට ගිහින් කතා කලා. මේරා ඇවිත් අපිත් එක්ක කතා කලා, කස්සත් එළියට ආව. ඒත් එක පාරටම තව කීප දෙනෙක් පොඩ්ඩක් වටපිට බලන්න ගත්ත අපි එක්ක තව කවුරු හරි ඇවිත් ඉන්නවද කියලා උන්ගේ ඔත්තු බලන්න.
ඒ මදිවට අපි දෙන්නව ගේ ඇතුලට ගත්තෙත් නැහැ, ඒත් අපිට උන් ඉන්න තත්ත්වය තේරුම් ගන්න පුළුවන් මානසිකත්වයක් තිබුනා.
පස්සේ එළියට පුටු දෙකක් ගෙනත් දීල තේ දෙකකුත් ගෙනාවා, ඒක බීල ඊට පස්සේ අපි දෙන්න එන්න පිටත් වුනා. වෙච්ච සිද්ධිය හරියටම කිව්වේ කස්සට විතරයි, ඒත් එහේ අපිට එදා රෑ නතර වෙන්න කියන්න උන්ටත් බැහැ.


දැන් ඉතින් අපහු රෑ 12:30 ට විතර ආපහු ටවුන් එකට ආවා. ඉතුරු කාලය ගත කරන්නේ කොහෙද කියන එක තමයි ප්‍රශ්නේ. මෙච්චර රෑ වෙලා නැත්නම් කස්සලගේ ගෙදරට ගිහින් හරි නිදා ගන්න තිබ්බ. මොකද ඌ ගෙදර නැහැ කියල නැහැ, උන්ගේ අම්මා අපිටත් අම්මා කෙනෙක් වගේ, ඒ ගෙදරට වද්ද ගන්නවා ඕනෙම වෙලාවක.
වෙනදා සංගීතයක් බැලුවත්, වෙන කොහේ හරි ගියත් කට්ටියම ඇවිත් රෑ නිදා ගන්න ඉස්කෝලෙට ගිහින් නිදා ගන්න දෙන්නගෙම හිත්වල කැමැත්තකුත් නැහැ. ලඟින් හිටපු එවුන් එකතු වෙලා හිත බින්දට පස්සේ ඒකෙ තියෙන වේදනාව ඔය හැමෝම වගේ දන්නවා ඇතිනේ. ඔක්කොම හරි, තිබ්බ කරදර මදිවට දැන් බයික් එකකුත් පරිස්සම් කරන්න වෙලා.

අන්තිමට දෙන්න එක්ක ඉස්කෝලේ ටිකක් පේන මානේ තියෙන බස් හෝල්ට් එකක රෑ ගත කරන්න තීරණය කලා. ඒකෙ තිබුණු සිමෙන්ති බංකුවෙ අපි දෙන්නට නිදා ගන්න යන්තමට වගේ ඉඩ තියෙනවා. වෙලාවට බයික් එකේ ලොක් එකක් තිබුනා, ඒක ලොක් කරලා යතුර සාක්කුවක දාගෙන අපි නිදා ගත්තා. අපිට ඇහැරිලා බලනකොට හොඳටම එළිය වැටිලා. වැඩට යන්න ආපු අක්කල දෙන්නෙක් සැරින් සැරේ අපි දිහා හැරි හැරී බලනවා. අපිට ඒකෙ වගක් නැහැ.  බයිසිකලෙත් හොරු අරගෙන නැහැ ඉතින් හිතටත් සතුටුයි.

එහෙනම් අපි දෙන්න යමු කියල යන්න හදනකොට තමයි මට තරු පැන්නේ. මගේ අලුත්ම සෙරෙප්පු දෙක හොරු අරගෙන. ඒ මදිවට බයිසිකලෙත් හුලන් ඇරලා.
හොඳ වෙලාවට මම පරණ සෙරෙප්පු දෙක විසි කලේ නැත්තේ. ආපහු කස්සලගේ ගෙදරට ගිහින් පරණ සෙරෙප්පු දෙකත් දාගෙන හොඳටම බිඳුණු හිතත් අරගෙන  ගෙදර යන්න බස් එකට නැග්ගා.
සියාතුවා අර බයික් එකට හුළං ගහලා අයිතිකාරයට බාර දීලම ගෙදර යන්නම් කිව්වා. මොකද උගේ ගෙදරට ගොඩක් ලඟයි ටවුමේ ඉඳලා.


එතනින් පස්සේ අර යාළුවො ඇවිත් එක එක කතා කියල සියාතුවගෙන් සමාව ඉල්ලලා තිබුනා. "උඹට නෙමෙයි බං අපි එහෙම කිව්වේ අරූ(මම) හිටපු නිසයි එහෙම කිව්වේ" කියලා. ඒත් සියාතුව නියම යාළුවෙක් වගේ මගේ පැත්ත අරගෙන ඉඳල තිබුනා. මොකද ඌ දන්නවා උන් ටික මගේ ගාවට ඇවිත් ආපහු කියන්නෙත් ඕකම කියලා. "සියාතු හිටපු නිසයි එහෙම කිව්වේ" කියලා.

පස්සේ ක්‍රීඩා උත්සවයට අපි පොඩියට වගේ උදව් කලා, වගේම අපේ නිවාසය පළමුවෙනි ස්ථානයත් ගත්තා. ඒත් ඒ කිසි දේකින් හිතේ සතුටක් ඇති වුනේ නැහැ.
එතනින් පස්සේ ඒ සෙට් එකත් එක්ක දැක්කහම කතා කලාට ලොකු හිතවත්කමක් ඇති උනේ නැහැ කවදාවත්. ඒක අදටත් එහෙමයි.


ඒත් සියාතුවා, කස්සා, කුඩ්ඩා එහෙම අදටත් මගේ හොඳ යාලුවෝ....

ගිය පාර නිවාඩු ගියහමත් මට මුන් දෙන්න හම්බ වුනා, නියම යාළුවන්ව සොයා ගන්න උදව් කරපු අර "වහල උඩ හිටපු මොහොත" මගේ ජීවිතයට හරි වටිනවා. මේ වගේ මොහොතවල් කොච්චර වටිනවද කියල මේ වගේ දේකට මුණ දීපු අය දන්නවා ඇති.

මම යාළුවෙක්ව ආශ්‍රය කරන්නේ බොක්කෙන්. බොරුවට යාළුකම් මගේ ගාව නැහැ, මට හිතට අල්ලන්නේ නැත්නම් මම කාටවත් ලං වෙන්නෙත් නැහැ.
කොහොම උනත් මේ විදිහට මගේ ජීවිතේට නොයෙකුත් අත්දැකීම් එකතු කරලා මගේ ජීවිතේට පන්නරයක් ලබා දීපු හැම දෙනාටම අද මම ස්තුතිවන්ත වෙනවා.