හතරෙ පන්තිය

මේ කියන සන්ධියේදී මම උන්නේ 4 වසරේ. අපේ පන්තිය තිබුනේ ටකරන් හෝල් එකේ. ඒ කියන්නේ ලොකු ඩොන්ග ගහකිනුයි ලොකුම ලොකු අඹ ගහකිනුයි හෙවන වැටිච්ච බිමට සිමෙන්ති නොදාපු දිග හෝල් එකක්. මේකෙ 3 වසර සහ 4 වසරේ පන්ති ටික තිබුන කියල තමයි මට මතක. මේකෙ ඉගෙන ගන්නවා කියන්නේ කකුල් දෙකේ හැමතැනම දුවිලි ගෑවෙන එකේ ඉවරයක්‌ නැහැ. මොකද මේ වයසේදී අපිටත් එක විදිහකට ඉන්න බැහැනේ. ඒත් ඒක හරි අපුරු ගොඩනැගිල්ලක්.
එක දවසක් අපිට පන්තිභාර ගුරුතුමී කිව්වා ලබන සතියේ ඉඳල ඔයගොල්ලෝ ඉස්කෝලේ එන්න ඕනේ හවස් වරුවේ කියලා. ඉස්කෝලෙන් අපි හිටපු ටකරන් හෝල් එක ගලවලා අහක් කරලා අලුතින් හෝල් එකක් හදන්න පටන් ගන්නලු යන්නේ.

දැන් ඉතින් අපි වෙනද වෙලාවට නෙමෙයි දවල් 12:00 ට ඉස්කෝලේ එන්න පටන් ගත්තා.
මේ දවස් වල අපේ ඉස්කෝලෙට අලුත් තරුණ ගුරුතුමීලා දෙන්නෙක් ඇවිත් තිබුනා. මම හිතන්නේ අර දුෂ්කර සේවා වලට දාපු දෙන්නෙක්ද කොහෙද. ඒ දෙන්නගෙන් එක්කෙනෙකුට තමයි අපේ පන්තිය බාර වෙලා තිබුනේ.
මම හිටියේ "චිත්‍රා" ටීචර්ගේ පන්තියේ, එක දවසක් මම මොකක් හරි ගෙදර වැඩක් කරගෙන ආවේ නැහැ කියලද කොහෙද මාව ගෑනු ළමයි දෙන්නෙක්ගේ මැද්දෙන් වාඩි කරවලත් තිබ්බ මේ මිස්. අපි ඉතින් මේ දවස් වල තනිකරම වගේ කලේ සතර පොත. මේ මිස්ල දෙන්න ආවට පස්සේ අපේ ඉස්කෝලේ ලොකු වෙනසක් උනා. මීට කලින් කවදාවත් ළමයෙක් අපේ ඉස්කෝලෙන් ශිෂ්‍යත්වේ පාස් වෙලා තිබුනේ නැහැ. මේ මිස්ල දෙන්නගේ කැපවීම නිසා අපේ ඉස්කෝලෙන් ළමයි තුන් දෙනෙක් ඉස්-ඉස්සෙල්ලම ශිෂ්‍යත්වේ පාස් උනා. ඒ මගේ චුටි අක්ක සහ තවත් ළමයි දෙන්නෙක්.
ඊට පස්සේ අවුරුද්දේ අපි එකොලොස් දෙනෙක් පාස් උනා. පස්සේ මම ගමේ ඉස්කෝලෙන් අස්වෙලා ටිකක් ලොකු ඉස්කෝලෙකට ගියා. මම ඉස්කෝලෙන් අස් වෙන්න කලින් ඒ මිස්ල දෙන්න අපේ ගෙදරත් ඇවිත් ගියා. ඒ ආපු දවසේ මම පුටුවක් උඩ නැගල අපේ මිදුලේ තිබුන පොඩි තැඹිලි ගහෙන් ගෙඩි දෙකක් කඩලා මිස්ලට බොන්න දුන්න කියලත් මට මතකයි.
අද ඒ තැඹිලි ගහේ උසත් එක්ක කාලය අපිව අතහැරලා කොච්චර පියාඹල ගිහිල්ලද කියලා තේරෙනවා.
අර මිස්ල දෙන්න එයාලගේ දුෂ්කර කාල සීමාව ඉවර වෙලා ටික කාලෙකට පස්සේ ඉස්කෝලෙන් අස් වෙලා යන්න ගියා කියලත් මට පස්සේ කාලෙක ආරංචි උනා.


එක දවසක් මම මේ විදිහට දවල් වෙලා ඉස්කෝලේ එන්න හදන දවසක අම්මා හොඳටෝම උන ගැනිලා නිදාගෙන හිටියා. අක්කල උදේ ඉස්කෝලේ යන හින්ද ගෙදරත් වෙන කවුරුවත් නැහැ. දැන් ඉතින් මම දවල්ට කන්න ගෙනියන්නේ මොනවද කියන ප්‍රශ්නේ මගේ හිතේ බලපෑවා. ඒ දවස් වල හැමදාම වගේ මගේ ගාව තිබ්බ දුඹුරු පාට පුංචි ප්ලාස්ටික් පෙට්ටියේ බත් එකක් අරගෙන යනවා ඉස්කෝලේ යද්දී. කඩෙන් කන පුරුද්දක් අපිට තිබුනේ නැහැ. අනිත් එක අපේ අම්මා ඒ දවස් වල හරිම අරපිරිමැස්මෙන් තමයි අපිව හැදුවේ සහ ගෙදරදොර වියහියදම් කටයුතු කලේ. කඩේ ගෙනියන්න පවා තාත්තගේ පරණ කලිසම් කපලා බෑග්මලු මහල තිබ්බා. නැත්නම් ෂොපින් බෑග් ගන්න සල්ලි නිකරුනේ යන නිසා.
ඉතින් මේ කියන දවසේ අම්මට නැගිට ගන්නවත් බැහැ, මම අම්මගෙන් ඇහුවා මෙන්න මෙහෙම.

මම : මං බත් ටිකක් උයන්නද අම්මේ
අම්මා : ඔයාට පුළුවනැයි පුතේ උයන්න
මම : මම දැකල තියෙනවනේ අම්මල උයන හැටි, මට පුළුවන් වෙයි

අම්මා : හොඳයි එහෙනම් හාල් හුන්ඩු දෙකක් වී එහෙම අහුලලා හෝදලා කරලා ගන්නකෝ, මම ටික ටික කියල දෙන්නම් උයාගෙන යද්දී.

මමත් ඉතින් වී එහෙම අහුලලා, හාල් ටික හොඳට හෝදලා මුට්ටියකට දාල ගත්තා. දැන් වතුර තියන එක තමයි ප්‍රශ්නේ. අම්මගෙන් ඇහුවහම අම්මා කිව්වා අතේ ඇඟිලි පුරුක් දෙකකට වඩා පොඩ්ඩක් වැඩි වෙන්න වතුර දාල මුට්ටිය අම්මගේ ඇඳ ගාවට අරගෙන එන්නකෝ කියලා.
ඉතින් මමත් එහෙම කලා. දාල තිබුන වතුර ප්‍රමාණය අම්මත් අනුමත කලා. මේ කාලේදී අපේ ගෙදර ගෑස් ලිප්, විදුලි බලය කිසි දෙයක් නැහැ.
ඉතින් දර ලිපට දර ටිකක් දාල භූමිතෙල් ටිකකුත් දාල ලිප පත්තු කරලා ගත්තා. බත් එක ලිපේ තිබ්බ, ටික වෙලාවකින් අම්මගේ උපදෙස් පිට අල හොද්දක් හදන්නත් පටන් ගත්තා. අලගෙඩි දෙක තුනක් අරගෙන සුද්ද කරලා, පෙති කැපුවා. ඊට පස්සේ රටළුණු(B ළුණු) ගෙඩියකුත් කපල ගත්තා. මිරිස් තුන පහ අම්මා කියපු ගානට හැඳි ප්‍රමාණයත් දැම්ම, ලුනුත් එහෙමයි.
මේ වෙද්දී බත් එකේ පෙණ දාගෙන උතුරනවා. ඉතින් ඒකෙ පියන ඇරලා (අම්මා කියන විදිහටනම් "වහුං ඇරලා") ගින්දරත් ටිකක් අඩු කලා. මේ ඔක්කොම කරන්නේ අම්මගේ උපදෙස් පි‍ට.
ඊට පස්සේ බත් එක ඉදෙනකන් වෙන වැඩ මුකුත් කරන්න ගියේ නැහැ. පොල්කටු හැන්දක කූර පැත්තෙන් බත පොඩ්ඩක් කුරු ගාල අඩියේ වතුර එහෙම තියෙනවද කියලත් බැලුවා. පස්සේ බත් ඇට අමු නැහැ කියල තේරුනාට පස්සේ බත් එක ලිපෙන් බෑවා.
දැන් ඉතින් හොද්දේ ඉතුරු කොටස. කලින් දවසේ බිඳපු පොල් ගෙඩියක බෑයක් තිබිලා ඒක ගාල එහෙම ගත්තා. ඒකටත් අපේ ගෙදර තිබුනේ අර වාඩි වෙලා පොල් ගාන ජාතියේ හිරමණයක්. මම පොල් ගානකොට ඒක පිටිපස්සෙන් උඩ යනවත් එක්ක. ඉස්සර අක්කල එහෙම පොල් ගාද්දී අපි ඒ බංකු හිරමණේ පිටිපස්සේ වාඩි වෙලා ඉන්නවා ඒක එහේ මෙහේ නොයන්න. කොහොම හරි මිටි කිරි ටිකක් වෙනම මිරිකලා ඊට පස්සේ ගත්තු දියකිරි වලින් අල හොද්ද ලිපේ තිබ්බා. මේ වෙනකං කිසිම කරදරයක් උනේ නැහැ. පස්සේ අල තැම්බිලාද කියල බලන විදිහත් අම්මා කියපු විදිහටම කලා. පස්සේ මිටිකිරි ටික එහෙම දාල එක පාරක් උතුරාගෙන එද්දී හැඳිගාලා පොඩ්ඩක් බලාගෙන හිටියා. ඊට පස්සේ ආපහු උතුරාගෙන එද්දී හැඳි ගාල හොද්ද බෑවා.
බතුයි හොදියි ඔක්කොම හදල ඉවර වෙලා අම්මගෙන් බත් බෙදල දෙන්නද කියලා ඇහුවහම අම්මා "එපා" කිව්වා. අක්කල තව පොඩ්ඩකින් එන නිසා එයාල ආවහම කන්නම් කියල කියපු නිසා මම නිකන් හිටියා. පස්සේ මේ බත් වලින් ටිකක් මගේ ප්ලාස්ටික් පෙට්ටියට දාගෙන රටළුණු දාපු අල හොද්දත් එක්ක ඉස්කෝලෙත් අරගෙන ගියා.

මෙන්න මගේ පළමු අරක්කැමි අත්දැකීම, සෙල්ලම් නැහැ හතරවසරේදී.


මට මේ කතාව එක පාරටම මතක් උනේ අද දවල්ට සහ රෑට දෙකටම මම කෑවේ මේ වගේම කෑම වේලක් නිසා වෙන්න ඕනේ.
පොඩි වෙනසකට තිබ්බේ එදා රතු කැකුළු බත් වෙනුවට අද සුදු බතුත්, එදා අල සහ ළුණු වෙනුවට අද අල, ළුණු සහ කරවල කෑලි දෙක තුනක් එකම හොද්දට එකතු වීම පමණයි.
හැමදේම එක වගේ, ඒත් අවුරුදු 22 කට පස්සෙත් ඒ විදිහටම ජීවිතේ විඳලා සතුටු වෙන්න පුළුවන් කම තියෙන එක ගැන මට ලොකු සතුටක් ඇති උනා.