පාසල් විත්ති 02

අපේ චුටි අක්ක බාලාංසේ පන්තියේ ඉඳල තිබුනේ "සුදු ටීචර්ගෙ" පන්තියේ. ඒත් මාව වැටුනේ "පුෂ්පා ටීචර්ගෙ" පන්තියට, එහෙමත් නැත්නම් "කළු ටීචර්ගේ" පන්තියට. පුංචි කාලේ ඉඳලම මම ටිකක් කුලෑටි ළමයෙක්.

මෙන්න මේ පන්තියේ මම පොඩි කාලේ ඉඳලම දන්නා කියන කීප දෙනෙකුත් හිටියා. ඒ අතරින් ගොඩ දෙනෙක් මගේ නෑදෑයොත් වෙනවා. අමිල, සුපුන්, කුමාරි.... එහෙම.

මම අර "පාසල් විත්ති 01" කියන කතාවේදී කියපු අමිල කියන කොල්ලා පොඩි කාලේ ඉඳලම මහා වසවර්තියා. මට ඌ ගැන තියෙන මුල්ම මතකෙනම් හරිම අපුරු එකක්. මට ඒක අදවගේ මතකයි. ඒ වෙලාවේ අපේ ගුරුතුමී පන්තියේ හිටියේ නැහැ. මෙන්න ඒ අතරේ පන්තියේ පිටිපස්සේ හරියේ හිටපු අමිලයි, කුමාරියි දෙන්නා ඒ දෙන්නගේ ලිංගබේදයේ වංහුං හොයනවා. අමිල හිටියේ කලිසම පාත් කරගෙන. කුමාරිත්  ඒ ගැන බොහොම උනන්දුවෙන් එබිලා බලාගෙන ඉන්නවා. ඊට පස්සේ කුමාරිගේ වාරය. දැන් අමිල එබීගෙන බලනවා. ඔන්න ඔහොමයි අමිල ගැන මගේ මුල්ම මතකය.

අමිල වගේම තමයි මිනිහගේ තාත්තත් ටිකක් නහරයෙක්, හැබැයි මට හරි ආදරෙයි ඒ කාලේ ඉඳලම. ඇත්තටම එයාගේ තිබුනේ නහරවැඩ වලට වැඩිය "කතාව" තමයි. ඒ කියන්නේ ලොකු "කියුම් කාරයෙක්". කියුම් කාරයෙක් කිව්වේ කියවනවා මිසක් කවදාවත් කරපු වැඩක් නැති නිසා. මිනිහගේ   නම "බෝම්බ රංජි". ඉස්සර කාත් එක්කද රණ්ඩු වෙච්ච වෙලාවක "උඹලට මම බෝම්බ ගහනවා" කියලා කියපු සිද්ධියක් නිසා තමයි එයාට ඒ නම වැටිලා තියෙන්නේ.
මම කලින් කියපු සුපුන්ලගේ ගෙවල් තිබුනේ අමිලගේ ගෙදරට උඩහින්. අමිලට මාවයි සුපුන්වයි පේන්න බැහැ. ඒකට හේතුව අපි දෙන්න සාපේක්ෂව ඌට වැඩිය ඉගෙන ගන්න දක්ෂ වෙච්ච නිසා වෙන්නත් ඇති. ඒ වගේම පුංචි කාලේ ඉඳලම සුපුන් මාත් එක්ක ටිකක් හිතවත්. ඊටත් වඩා හැමදාම අපි අලුත් පන්තියකට ගියාම ඒ එන හැම ටීචර් කෙනෙක්ම වගේ මාව දන්නවා. මගේ අක්කල තුන් දෙනාම ඒ ඉස්කෝලේ ඒ ගුරුවරුන්ගෙන්ම ඉගෙනගෙන තිබ්බ නිසා වෙන්නත් ඇති එයාල මාව දන්නේ.


මොන හේතුවක් නිසාද දන්නේ නැහැ හැමදාම අමිල හැමදාම වගේ අපිත් එක්ක පාරදිගේ එන්නේ මාත් එක්කයි, සුපුන් එක්කයි රණ්ඩු අල්ල අල්ල. මම පුංචි කාලේ බොහෝම අහිංසක දුර්වල ළමයෙක්, ඒ වගේම මට වැඩිය ගහගන්නත් බැහැ. පුංචි කාලේ මාව දෙපාරක්ම අසනීප වෙලා මැරෙන්නම ගිහිනුත් තියෙනවලු. ගම අවට හිටපු ළමයි ගොඩදෙනෙක් මට හැදිච්ච බඩේ අමරුවම(පාචනේ වගේම භයානක එකක්) හැදිලා නැතිඋනා කියල අම්ම මාත් එක්ක කියල තියෙනවා. ඒ ලෙඩේ හැදිච්ච ළමයින්ගෙන් ඉතුරු උනේ මමයි තව එක ළමයෙකුයි විතරලු. ඇවිදින්න පටන් ගත්තු වයසේදී අසනීප වෙච්ච මම ඊට පස්සෙ ආපහු දණගාන්න පටන් ගත්තලු. ඉතින් මේ කියන කාලෙදිත් මම බොහෝම දුර්වල ළමයෙක්.


ඔන්න ඉතින් ඉස්කෝලේ ඇරිලා පාරේ එනගමන් සමහර වෙලාවට අමිල මාත් එක්ක රණ්ඩු අල්ලන්න පටන් ගන්නවා. අපි දෙන්න අතරේ මේ වගේ රණ්ඩුවක් උනාම මම ගුටිකන එක අහන්නත් දෙයක්ද. මෙහෙම වෙච්ච එක දවසක මම අඬඅඬා ගෙදර ආවා. මේ එද්දී තාත්ත ඉන්නවා ගෙදර. සාමාන්‍යයෙන් අපි ඉස්කෝලේ ඇරිලා එන වෙලාවට තාත්ත ගෙදර ඉන්නේ බොහොම කළාතුරකින්. එදා අමිල මගේ මුණයි බෙල්ලයි  ගොඩක් හුරලා ලේ එනවත් එක්ක. මේක දැකපු ගමන් ඕනෙම තාත්ත කෙනෙකුට වෙනවා වගේම මගේ තාත්තටත් යක්ෂයා ආරුඩ උනා. මාවත්  ඇදගෙන තාත්ත පාරට ආවා. ඒ වෙද්දීත් අමිල ගෙදර ගිහින් නැහැ. ඉතුරු අයත් එක්ක අපේ ගෙවල් පහළ තියෙන කාණුවේ බැහැගෙන මාළු අල්ලන්න හදනවා. අපේ තාත්ත අමිලට සැරෙන් කතා කළා. ඌ "ඇයි xxx මාමේ" කියල අහගෙන අපේ තාත්ත ලඟට ආවා.

හැමදාම අමිල කරන මේ වැඩේ නිසා කේන්ති ගිහින් හිටපු තාත්තා අමිලගේ කන්කෙටියෙන් අල්ල ගත්තා. අල්ලගෙන ඇදගෙන ගියා උන්ගේ ගෙදරට යනකම්ම. අපේ ගෙවල් ගාව ඉඳලා අමිලගේ ගෙදරට මීටර 300 ක් වගේ දුරක් තියෙනවා. මේ මුළු දුරම අමිල ගියේ ඔළුව පැත්තක් උස්සගෙන කණෙන් එල්ලීගෙන. උන්ගේ ගෙදරටම ගිහින් රංජි මාමටත් මේ සිද්ධිය කියලා තාත්තා හොඳටම බැන්නා, මගේ මුණේ තියෙන තුවාලත් පෙන්න පෙන්නා. ඒ වෙලාවේම ගහකින් කඩා ගත්තු කෝටුවකින් රංජි මාමා අමිලට සැළකුවා ආයේ මදි නොකියන්න. එදායින් පස්සේ ඌ ආපහු මට කරදර කරන්න ආවේ නැහැ. ඊට ටික දවසකට පස්සේ ශිෂ්‍යත්වේ පාස් වෙච්ච මම ගමේ ඉස්කෝලේ දාල කොළඹ ඉස්කෝලෙකට ගිය නිසා ගමේ යාළුවන්ව ලඟින් ආශ්‍රය කරන්න ලැබුනේ නැහැ. ඒත් අවුරුද්දකට පස්සේ මම ආපහු ගමේම ඉස්කෝලෙට නොවුනත් ගෙදර ඉඳල යන්න පුළුවන් දුරක තිබ්බ ඉස්කෝලෙකට ආපහු ආවා. ඒ නිසා ආපහු මේ යාළුවන්ව ආශ්‍රය කරන්නත් ගමේ දුවපැන ඇවිදින්නත් වාසනාව ලැබුනා.

අමිලගේ කතාව මෙතනින් ඉවර වෙන්නේ නැහැ. ඉස්කෝලෙන් අස්වෙලා කාලයක් ගමේ රස්තියාදු ගහපු කාලේ වෙද්දී ඌ මගේ හොඳ යාළුවෙක් වෙලා හිටියා. අපි එකට සෙල්ලම් කළා, ගඟේ නාන්න යනවා, හොරෙන් කුරුම්බා කඩල බොනවා, තව තව වැඩ ගොඩයි. මේ විදිහටම ඉස්සර අමිලගේ තත්තයි අපේ තාත්තලයි කොළුකාලේ එකට පිස්සු නටල තියෙනවලු. අපිත් ඒ විදිහට බොහොම කෙළිදෙලෙන් ගතකලා කාලයක් තිස්සේ.


මෙහෙම ගිහින් ආපහු මට ගම අතහැරලා දාල ආපහු කොළඹ යන්න සිද්ධ උනා ඉගෙනීම කටයුතු වලට. ඊට පස්සේ මම ගමේ ආවේ සතියකට දෙකකට වතාවක්. මේ ආවහම ඉස්සර වගේ වැඩිය ගමේ ඇවිදින්න යන්න වෙන්නේ නැහැ. ගමේ යාළුවෝ ආස්සරයත් ටිකක් විතර අඩුඋනා. ටික කාලෙකට පස්සේ පාරේදී මාව හම්බ වෙච්ච රංජි මාම කිව්වා අමිල කසාද බැඳලා ගමෙන් ගියා කියල. මේ සන්ධිය වෙද්දී අමිලගේ අම්මගේ මරණයත් සිද්ධ වෙලා ඉවරයි. රංජි මාමත් ගමේ තැන තැන රස්තියාදු ගගහා බොහොම සෙල්ලක්කාර ජිවිතයක් ගත කරපු කාලයක්. සමහර දවස් වලට පුතාගේ යාළුවෝ කියල නැහැ, නෑදෑ කමට ටිකක් දුරින් හරි මාම කෙනෙක් වෙනවා කියලත් නැහැ. අර බෝතල් වල තියෙන කහට පාට ජාතියත් බිව්වා අපිත් එක්කත්. හැබැයි එහෙම දවසක් එන්නේ සිංහල අවුරුදු කාලෙට වගේ තමයි.


මේ කියන කාලේ මම රස්සාව කලේ කොළඹ, නතරවෙලා හිටියෙත් ඒ කිට්ටුවමයි. එක දවසක් මගේ ෆෝන් එකට කෝල් එකක් ආවා. බලනකොට අමිලගෙන්. මම ඒ දවස්වල වැඩකලේ බත්තරමුල්ල කිට්ටුව. මිනිහ මට කෝල් කරලා කිව්වා මාව හම්බවෙන්න එනවා කියලා. එහෙම ඇවිත් අපි දෙන්න ටික වෙලාවක් කතා කරකර හිටියා. මේ වෙද්දී අමිල කරකර ඉඳල තිබුණු රියදුරු රස්සාවෙන් අහක්වෙලා. එතන හරියට පඩි ගෙව්වෙත් නැහැල්ලු. මගෙන් ඇහුවා මම වැඩකරන ආයතනයේ රියදුරු රස්සාවක් අරගෙන දෙන්න පුලුවන්ද කියලා.


මමත් ඉතින් නෑ බෑ කියන්න ගියේ නැහැ, මොනවා උනත් වැලිකෙලියේ ඉඳල තියෙන යාළුකම, දුරින්හරි තියෙන නෑදෑකම, අනික කරදරේ වැටිලා ඉන්න වෙලාව. මමත් එදාම මම අඳුනන කළමනාකාර මහත්තැන් කෙනෙකුට කතා කරලා අමිලව එතනට යැව්වා. මෙහෙම ගිහින් ආපහු ටික දවසක් යද්දී ආපහු අමිලගෙන් කෝල් එකක්. බලනකොට තාම ඒ අලුත් ව්‍යාපෘතිය පටන් අරගෙන නැහැ කියලාමෙයාව රස්සාවට අරගෙන නැහැ. පස්සේ මගේ වෙන්න හාමිනේ (ඒ දවස්වල) හරහා මට ආරංචි උනා අපේ ප්‍රධාන කාර්යාලය එහෙමත් නැත්නම් "ඔළු කන්තෝරුව"ට අලුතෙන් රියදුරු බඳවා ගැනීමක් කරනවා කියලා. මම මිනිහව ඒකට පන්ගාර්තු කලා. මටත් වැඩිය ඒ ගැන මහන්සි වෙලා කටයුතු කලේ මගේ වෙන්න හාමිනේ. මේ අතරවාරයේ මමත් රස්සාවෙන් අස්වෙලා රට ආවා.


මෙහෙම ටිකකාලයක් ගිහින් එක දවසක් මගේ නෝනා මට කතා කරලා කියනවා "අර ඔයාගේ ගමේ යාළුවා හරි ඇණයක් වෙලානේ තියෙන්නේ" කියලා. අනිත් ඩ්‍රයිවර්ලා එක්ක පම්පෝරි ගහනවලු ඇඳුනුම්කං කියකියා. ඒ මදිවට මගෙත් එක්ක තියෙන යාළුකම නිසා මගේ නෝනටත් කාර්යාලයේ කියල බලන්නේ නැතුව කෙලින්ම එයාගේ නම විතරක් කියල කතා කරන්නත් පටන් අරගෙන.
අපේ රටේ තාමත් යුරෝපයේ වගේ නොවෙන නිසා කාර්යාල වල මේ වගේ දේවල් ප්‍රශ්න.

ඊටත් පස්සේ ඩ්‍රයිවර්ලා සම්බන්ධව එන්න තියෙන හොඳම ආරංචියත් ආවා. මුට වැඩකරන්න දීලා තියෙන්නේ "මරුති" කාර් එකක්. මුගේ තියෙන ගොන්කමට ඒ පුංචි කාර් එකෙන් පෙට්රෝල් හොරෙන් ඇදලා විකුණලා, ඒ විතරක් නෙමෙයි විකුණද්දී මාට්ටු වෙලත් එක්ක.
අන්තිමට ආයතනයේ මානව සංවර්ධන අංශයේ ලොක්ක මගේ හාමිනේට කතා කරලා මේ විස්තරේ කියල "දැන් අපි මොකද කරන්නේ" කියල අහලා. හාමිනෙත් නිකංඉඳල නැහැ, ගාණට ඇඟ බේරගෙන උත්තර දීලා තිබුනා.
මගේ මහත්තයාගේ ගමේ ඇඳුනුම්කමට තමයි මම මේ මනුස්සයට රස්සාව අරගෙන දුන්නේ. එයා වැරද්දක් කලානම් එයා ගැන තීරණයක්‌ ඔයගොල්ලෝ ගන්න කියලා. (ඊට පස්සේ මම මගේ යාළුවෝ ගැන හාමිනේගෙන් අහගත්තු දේවල් මෙතන කියන්න ඕනේ නැහැනේ)

අන්තිමට මිනිහට ආයතනයෙන් කැමැත්තෙන් අස්වෙලා යන විදිහට ලියුමක්ක් දීලා අස්වෙලා යන්න කියල HR ලොක්ක කියල තිබුනා. ඒක ඒ විදිහටම සිද්ධවෙලා තිබුනා.


ඊට පස්සේ මම කීපවතාවක් නිවාඩු ගියත් ගමේදී ඌව දැක්කේ නැහැ, ඒත් රංජි මාමනම් වෙනද විදිහටම ගිය සිංහල අවුරුද්දෙත් අපි එක්ක ඇපල් රස තියෙන සුදු පාට වතුර බෝතලයක් බිලා ඉවර කලා. මිනිහා දැන් ඉස්සර වගේ නෙමෙයි, කොල්ලවගේ. බොහොම සතුටින් කුරුල්ලෙක් වගේ ඉන්නවා ගමවටේ රවුම් ගහගහ. ඒ මදිවට වෙන කසාදෙකුත් කරගෙනය කියන්නේ.
මම අමිලගේ සිද්ධි එයාඑක්ක කතාකරන්න ගියේ නැහැ. ආතල් එකේ ඉන්න මිනිහගේ ආතල් කඩන්නේ මොකටද කියල හිතලා.
ඔන්න ඔහොමත් උනාලු අපිට.....