පාසල් විත්ති 03 - දඟකාරකම්

මේ කියන සිද්ධිය උනේ මම හතර වසර ඉන්න කාලේ. මේ කාලේ වෙද්දී මම ඉස්කෝලේ ඇරිලා ගෙදර එන්නේ අක්කල කවුරුවත් නැතුව අනිත් යාළුවො එක්ක බව දැන් හැමෝම වගේ දන්නවනේ.

අපි පුංචි කාලේ තියා මම සාමාන්‍ය පෙළ කරන කාලේ පවා අපේ ගෙදරට විදුලිය තිබුනේ නැහැ. ඒ දවස්වල අපිට තිබ්බ ලොකුම පිහිට තමයි ගෙදර තිබ්බ චිමිනි ලාම්පුව. මේ චිමිණි ලාම්පු එළියෙන් හැදෙන හෙවනැලි වලින් අපි එක එක සත්තුන්ගේ රූප මැව්වා. අපි ඒවාකලේ කොහෙන්වත් දැකලවත් ඉගෙනගෙන නෙමෙයි, අපිට කොහෙන්ද ඒ කාලේ ටීවී. කොහොම උනත් අපි ඒ හෙවනැලි එක්ක සෙල්ලම් කරපු මතකය හරි සුන්දරයි.

මෙන්න මෙහෙම එන දවස්වල අපි කරපු ලොකු දඟවැඩක් තිබුනා. ඒක දඟවැඩක් කියල කිව්වට ඇත්තටම විදුලිය ගැන දන්නේ නැතිකමට කරපු ලොකුම ලොකු මෝඩ වැඩක් කියල තේරුනේ පස්සේ.

අර මං කලින් වතාවක කිව්වා පිණිජම්බු ගහ තිබ්බ ගෙදර මතකයි නේද. අන්න ඒ ගේ පහු කරගෙන පොඩි දුරක් ආවට පස්සේ තිබ්බ ලයිට් කණුවක් එක්ක තමයි මේ පාර අපේ ගණුදෙනුව. ඔයගොල්ලන්ට මතක ඇති නේද ඔය ලයිට්කණු වලට සමහර විට එක පැත්තකිනුත් සමහර එව්වට දෙපැත්තෙන්මත් පොලවට ඇදලා වගේ හයිකරලා තියෙන කම්බි. මේවා හයි කරන්නේ කණුව ස්ථායිව පවත්වා ගන්නත්, කණුව එක්පසෙකට ඇදීයාම වළක්වන්නත් කියල තමයි මම පස්සේ කාලෙක දැනගත්තේ. මෙන්න මේ කම්බියක් එක්ක ඔට්ටුවෙන්න ඒ දවස්වල අපි විතරක් නෙමෙයි අපේ ඉස්කෝලේ ආපු ගොඩක් පොඩි එව්වෝ පුරුදු වෙලා හිටියා.

ඒ කම්බිය අතින් අල්ලල හයියෙන් හෙල්ලුවට පස්සේ ඒක ගිහින් උඩ තියෙන කරන්ට් වයර් දෙකක ගෑවෙනවා. ඒ ගෑවෙද්දී ගිනි පුලිඟු විසිවෙනවා බලන්න තමයි අපි මේක කලේ. අපේ හොඳ වෙලාවට තමයි විදුලිබලය සම්බන්ධ පර්යේෂණ කරලා ලෝකෙට හඳුන්වා දීපු උදවිය මොළේ කල්පනා කරලා ඒ කම්බිය හරහා විදුලිය කාන්දු නොවෙන විදිහට සෙරමික් වලින් හදපු බාධකයක් යොදල තියෙන්නේ. එහෙම නැත්නම් මේක මුලින්ම කරපු එකා සෙත්තපෝච්චි වෙනවා එතනම. හැබැයි ඒ මමනම් නෙමෙයි. මොකද මම මැරෑටි වැඩ කලාට කවදාවත් පළවෙනිය විදිහට ඒවා කරන්නේ නැහැ. කීප දෙනෙක් කළොත් තමයි මමත් කරන්නේ.

පුංචි දවස්වල අපේ එක විනෝදාංශයක් තමයි කියත් කුඩු එකතු කරලා චිමිණි ලාම්පුවට උඩින් හරි ගිනි ගොඩකට උඩින් හරි ඉහින එක. එහෙම ඉස්සට පස්සේ ඒ කියත් කුඩුටික ගිනිගන්නවා හරියට මල් වෙඩිල්ලක් වගේ. මේක දන්න නිසාම තමයි තාත්ත කියතක් පීරී ගාද්දී එකට යටින් පත්තර කොලයක් තියලා ඒ පීරී ගෑවෙන යකඩ කුඩු ටික අපිට එකතු කරලා දෙන්නේ. පුංචිකාලේ ඉඳලම අපි මේ වැඩේට හරි ආසයි, ඒකෙන් පාටපාට ලස්සන ගිනිදැල්ලක් විහිදෙනවා. ඒත් හරි පුංචි වෙලාවක් විතරයි ඒක තියෙන්නේ. ආපහු ඉතින් කියත් කුඩු එකතු කරන්න සමහරවිට මාසගානක් බලං ඉන්න සිද්ධ වෙනවා. මොකද කියත් කියන ඒවා හැමදාම පීරිගාන්නේ නැහැනේ. තාත්තම තමයි අපිට පුංචි කාලේ මේක කරන හැටි කියල දුන්නේ. මේ පින්තුරේ එච්චර පැහැදිලි නැති උනාට ඒවා ගිනි ගනිද්දී මෙන්න මේ වගේ පෙනුමක් තමයි තියෙන්නේ. හැබැයි මිට වැඩිය ලස්සනට පාට පාටට තමයි ගිනි ගන්නේ.

ඒ නිසාම වෙන්න ඇති ඊටත් වඩා ලොකු එළියක්‌ විහිදෙන ඕනේ වෙලාවක අපිටම කරන්න පුළුවන් ලයිට් කම්බියේ "ගිනිකෙළි" සෙල්ලමට අපි ආස උනේ.

අනිත් අයත් කරන නිසා සහ බයවෙන්න දේකුත් නැති නිසා මමත් එකම එක දවසක් මේ වයර්එක හොල්ලන වැඩේ කරන්න ඉදිරිපත් උනා. ඒ ලයිට් කණුව තිබ්බේ අපි ඉස්කෝලේ ඇරිලා එද්දී පාරේ දකුණුඅත පැත්තේ. මාත් එක්ක ආපු අනිත් ළමයි කීපදෙනා පාරේ වම් පැත්තට ගිහින් ගිනිකෙළි සංදර්ශනේ බලන්න සුදානම් උනා.

මමත් වෙරදාල වයර් එක හෙල්ලුවා, ලොකු එළියක්‌ වටේටම විහිදුනා. ඒ එක්කම මොකක්දෝ මන්ද අමුතු දෙයක් සිද්ධ උනා. දඩස් ගාල සද්දෙකින් අර උඩින් එල්ලිලා තිබ්බ විදුලි රැහැනක් මගේ කකුල් දෙක මුලටම ඇදගෙන වැටුනා. මම අල්ලාගෙන හිටපු එක නෙමෙයි, උඩ තිබ්බ විදුලිය ගමන්කරන කම්බියක් තමයි කඩාගෙන වැටුනේ. ඒ එක්කම පාරේ බයිසිකලයක් පැදගෙන ගිය මනුස්සයෙක් නතර කරලා "ඒයි ඒයි" ගාල මහා හයියෙන් කෑ ගැහුවා.

මගේ අතින් වයර් එකක් කැඩුණු එකටයි මේ මනුස්සය කෑ ගහපු එකටයි බය වෙච්ච මම අනිත් අයත් එක්කම පණ එපෝ කියල දුවන්න පටන් ගත්තා.

ඒ කාලේ විදුලියෙන් වෙන්න පුළුවන් හානි ගැන මම දැනගෙන හිටියේ නැහැ. මම බය උනේ මගේ අතින් වයර් එකක් කැඩිච්ච නිසා මිසක් වෙන දෙයක් නිසා නෙමෙයි, ඇත්තටම බලද්දී මගේ වාසනාවට තමයි ඒ වයර් එක මගේ ඇඟට වැටුනේ නැත්තේ කියලා තේරුණේ ටිකක් ලොකු උනාට පස්සේ.